Ετικέτα: πόνος

Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι να συνειδητοποιήσεις το εύθραυστο της ανθρώπινης φύσης; Συνηθίζεται αλήθεια ποτέ η απουσία; Συνηθίζεται ποτέ η σκέψη πως όλοι οι απόλυτα δικοί σου, κάποια στιγμή δεν θα σου κρατούν το χέρι; Μετά τα πόσα φευγιά, καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η ζωή; Ένας κύκλος που κάποτε κλείνει. Για όλους. Ανεξαιρέτως. Να μην αφήσεις…

Σαν να ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς μου να σταματούν και την αναπνοή μου να κόβεται απότομα. Κι έφτανε μόνο να δω την οθόνη του κινητού μου ν’ αναβοσβήνει και τον αριθμό σου να χορεύει κοιτώντας με θαρρείς κοροϊδευτικά. Έπιασα το τηλέφωνο στα χέρια μου και προσπάθησα να το συνειδητοποιήσω. Εσύ, τόσο καιρό μετά! Ακούμπησα…

Δεν ήρθα για να σου πάρω, στο έλεγε κάθε μου πράξη. Δεν ήρθα για να σου κλέψω, στο έλεγε κάθε μου βλέμμα. Ψυχή ήρθα να σου δώσω, χρώματα να σε γεμίσω, φως να σου χαρίσω. Τι ένιωσες; Τι κατάλαβες; Τι συνειδητοποίησες; Ποιος ξέρει… Γκρέμισα τα τείχη μου, χαλάρωσα τις άμυνές μου, κατέβασα τα όπλα μου…

Κι ίσως κάποτε με μια προδοσία από εκεί που δεν το περίμενες κι μ’ ένα “άρον άρον, σταύρωσον αυτόν”, με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκες μ’ έναν σταυρό στην πλάτη ν’ ανεβαίνεις γολγοθάδες. Κι ίσως κάποτε μάτωσες και λύγισες, με μόνο σου παράπτωμα ότι πίστεψες σε κάποιους που δεν άξιζαν. Κι ίσως κάποτε έκλεισες τα μάτια κι αφέθηκες…

Παράξενο δεν είναι; Εσύ εκεί κι εγώ εδώ, μετά από τόσα “σ’ αγαπώ”, μετά από τόσες αγκαλιές, μετά από τόσα κοινά ηλιοβασιλέματα. Μετά από τόσες υποσχέσεις, τόσα όνειρα, τόσα μοιράσματα… Έγιναν αναμνήσεις πια όλα τα “μαζί” μας. Αναμνήσεις που ο χρόνος τις χαϊδεύει και σιγά σιγά τις ξεθωριάζει. Αναμνήσεις που δεν μας πονούν τόσο συχνά, που…

Περίεργα πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι! Αυτή η ανακούφιση που γεμίζει την ψυχή μας όταν τελειώνει μια ιστορία που δεν μας έκανε ευτυχισμένους, πώς το μυαλό την κάνει γλυκιά ανάμνηση κάθε που νιώθουμε μόνοι; Σαν παραμορφωτικός καθρέφτης η μοναξιά, έρχεται και μεγεθύνει κάθε χαμόγελο, έρχεται και κάνει μικρό, σχεδόν αόρατο κάθε δάκρυ. Φέρνει στη σκηνή όμορφες…

Τελείωσε μωρό μου. Αυτό ήταν. Βγάλε την μάσκα σου και έλα να τα πούμε πίσω, στα καμαρίνια. Βάλε και ένα ποτό, θα σου χρειαστεί. Τσιγάρα έχω εγώ, μην αγχώνεσαι. Κάθισε λοιπόν άνετα και έλα να κάνουμε παρέα τον απολογισμό μας. Μόνο υποσχέσου μου, πως δεν θα αραδιάσεις πάλι δικαιολογίες και ψέματα, με κούρασαν όλα αυτά.…

Πόσα “θέλω” σου δέχτηκα για να σε έχω στη ζωή μου και πόσα “σ’ αγαπώ” κράτησα σιωπηλά να μην στα πω και χαθείς… Το βράδυ που έκανα την ευχή μου σε εκείνο το αστέρι, δεν φαντάστηκα ότι θα ζούσα την εκπλήρωση της επιθυμίας μου με τόσο πόνο. Έναν πόνο που μ’ έκανε να ζω πόση απελπισία…

Θυμάμαι ακόμα εκείνον τον παράξενο ήχο στο κινητό που σε εκνεύριζε. Ήταν σαν να σε χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Θυμάμαι εκείνο το αυτοκίνητο που τόσο μισούσες, αλλά δεν μπορούσες να το αποχωριστείς, γιατί ήσουν συναισθηματικά δεμένος. Θυμάμαι εκείνο το φευγαλέο βλέμμα σου όταν διασταυρώνονταν με το δικό μου, σαν να μου έλεγες “μην με περιμένεις, όχι…

“Στάθηκε μπροστά της και την κοίταξε στα μάτια. Χαμήλωσε το βλέμμα του και γέλασε με σιγουριά. Εκείνη σιωπηλή και με τους χτύπους της καρδιάς να ανεβαίνουν, ήξερε ότι ποτέ δεν θα άκουγε αυτό που επιθυμούσε τόσο”… Περνούσε ο καιρός και η καρδιά της γέμιζε αγάπη για εκείνον. Ήταν μέρες που χαμογελούσε χωρίς λόγο και βράδια…

Έκλεινα τα 16, όταν ο πατέρας μου μετά από πολλούς εκβιασμούς και γκρίνια, μου πήρε τελικά εκείνο το δερμάτινο μπουφάν. Το “πέτσινο” όπως έλεγε… Εκείνη η δεκαετία το επέβαλε με τον τρόπο της. Η χαρά μου απερίγραπτη και φυσικά μια μαγκιά να με διακατέχει! Η μόνη στιγμή που το αποχωρIζόμουν, ήταν το καλοκαίρι, που και…

Κι αν αναρωτιέσαι τι κάνω… ακόμη εδώ, αγκαλιά τα βράδια με σκέψεις, αναμνήσεις και παλιές φωτογραφίες. Να θυμάμαι, να προσπαθώ να ξεχάσω. Να ανάβω φώτα, να σβήνω λάθη. Εδώ, αγκαλιά με τις αγκαλιές που ξέχασες, αγκαλιά με τα λόγια που φτηνά πούλησες, αγκαλιά με τα “σ’ αγαπώ” που λέρωσες. Κι αν αναρωτιέσαι πώς είμαι… κενή και…

Ο χρόνος γιατρεύει λένε. Επουλώνει τις πληγές, τις χαϊδεύει απαλά καθώς περνάει, κάνοντάς τες μικρές, πιο μικρές, ακόμη πιο μικρές, μέχρι που στο τέλος μένουν μόνο οι ουλές να σου θυμίζουν πως κάποτε πόνεσες πολύ. Ο χρόνος θεραπεύει λένε. Αγγίζει τις μνήμες, τις λειαίνει, τις απαλύνει και σιγά σιγά τις ξεθωριάζει. Κι όσα σε πλήγωσαν,…

Άνοιξα τα μάτια μου μετά από πολλές ώρες που είχα πέσει σε λήθαργο. Η νάρκωση που μου είχαν κάνει, με έκανε να χάσω την αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Μόλις άρχισα να συνέρχομαι, κοίταξα γύρω μου, για μια στιγμή δεν ήξερα που βρίσκομαι. Φόβος και απόγνωση με κατέβαλαν. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, όλο μου…

Είναι κι εκείνες οι στιγμές που κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου και φυλακίζω μέσα μου κάθε πόνο, κάθε φόβο, κάθε συναίσθημα. Εκείνες οι στιγμές που κατεβάζω ρολά, γιατί δεν μπορώ, δεν αντέχω να μιλήσω. Εκείνες οι στιγμές που δεν θέλω να μοιραστώ όσα με διαλύουν. Εκείνες οι στιγμές που κλειδώνω στην ψυχή μου όσα την βαραίνουν…

Ποιος πόνος άραγε να είναι πιο δυνατός, ο ψυχικός ή ο σωματικός; Ο συνδυασμός και των δύο, κάνει την σιωπή να τρυπάει με μια κραυγή. Μια κραυγή που κανείς δεν είναι εκεί να την ακούσει. Σε αυτό τον πόνο είσαι μόνος σου, κανείς δεν θέλει στα δύσκολα να σε βλέπει. Απερίγραπτος πόνος Τι πόνος είναι…

Τι χρειάζονται οι συγγνώμες πριν το αντίο; Τι χρειάζονται τα λόγια παρηγοριάς και τα θλιμμένα βλέμματα; Δεν πρόκειται να κάνω χρήση του πόνου μου, για να κερδίσω χρόνο κοντά σου. Ούτε μπορώ, ούτε και θέλω να σε κρατήσω, αφού δεν θέλεις να μείνεις. Μη με ρωτάς τι νιώθω, πώς αισθάνομαι κι αν πονάω. Αποφάσισες. Πράξε. Δεν…

Όνειρα, τι όμορφο πράγμα! Χαμογελάς όταν τα κάνεις, σου φαίνονται εύκολα και θέλεις γρήγορα να γίνουν πραγματικότητα. Οι σκέψεις ταξιδεύουν μόνο στην θετικότητα. Όλα λάμπουν μέσα σου και γύρω σου. Σκέφτεσαι την νίκη κι από χαρά φουσκώνει η καρδιά σου. Ξεχνάς όμως τον δράκο που παραμονεύει σε κάθε παραμύθι, αλλά εκείνος δεν σε ξεχνάει. Έρχεται…

Δάκρυα στάζουν στην ψυχή, δάκρυα μαραίνουν την καρδιά. Στο μαξιλάρι ακούμπησα τον πόνο μου, να μην με βαραίνει για άλλη μια φορά να μοιραστώ τις σκέψεις. Σαν το σκοτάδι την εμφάνιση του κάνει, το συναίσθημα βγαίνει, χάνεται η λογική. Όλα πιο έντονα τα ζω, σε θέλω ακόμα πιο πολύ. Στην ψυχή μου νιώθω το κενό,…