Ετικέτα: γυναίκα

Πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας, παρά το γεγονός ότι βομβαρδίζονται καθημερινά και ασταμάτητα με ερεθίσματα γύρω από το σεξ, επιλέγουν να παραμένουν πιο εγκρατείς και να μην αναλώνονται. Υπάρχουν λόγοι που θα μπορούσε να επιλέξει κάποιος αυτό τον τρόπο ζωής, είτε άνδρας, είτε γυναίκα; Και η απάντηση είναι, φυσικά και υπάρχουν. Ας εξετάσουμε μερικούς από…

Μες στην πόλη γυρίζω. Όχι, δεν είναι άδεια. Είναι κατάμεστη από κόσμο, φωνές, τουρίστες. “Ήρθαν κι αυτοί…” μονολογώ. Μύρισε καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που καρτερούσαμε κι όλο μας ξέφευγε. Αεράκι δροσερό, με τις νότες του ηλιοβασιλέματος. Κάθομαι σ’ ένα παγκάκι, στρίβω ένα τσιγάρο. “Ήρθε η ώρα να τα πούμε εαυτέ μου… Μακριά απ’ την στάχτη, φτάνει…

Θεός, κάρμα, σύμπαν… και πόσα ακόμη δεν “συνωμοτούν” (θεωρητικά) για να φέρουν την δικαίωση, να επαναφέρουν την ισορροπία, να αποδώσουν δικαιοσύνη; Πόσες φορές δεν εναπόθεσες τις ελπίδες σου πάνω τους, για να παρηγορήσεις την ψυχή και το μυαλό σου, όσες στιγμές αδικήθηκες, χτυπήθηκες, πόνεσες; Πόσες φορές δεν ακούμπησες πάνω τους για να ανακουφίσεις την καρδιά…

Με θυμώνει το αίμα στο χαρτί, με εκνευρίζει η ροή και το γεγονός πως δεν μπορώ να σταματήσω αυτό το βιολογικό γεγονός. Κάθε μήνα τα ίδια, ένας μπελάς και μία ρουτίνα που όποτε έρχεται, με βρίσκει πάντοτε απροετοίμαστη. Για καμία γυναίκα δεν είναι εύκολο. Να πρέπει να κοιμάται με ειδικό τρόπο, να μην μπορεί να…

Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δεν θέλει το καλύτερο, το περισσότερο, το ανώτερο; Υπάρχει άνθρωπος που δεν παλεύει για να κερδίσει, να αποκτήσει, να κατακτήσει όσα ποθεί; Ναι, όλοι ζητάμε το κάτι παραπάνω, γι’ αυτό δουλεύουμε, γι’ αυτό προσπαθούμε, γι’ αυτό κοπιάζουμε. Όλοι θέλουμε να επιτυγχάνουμε τους στόχους μας και να συνεχίζουμε για τους επόμενους, σε…

Ώρα αιχμής, το τρένο ήταν γεμάτο, η ζέστη σχεδόν ανυπόφορh και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, όλοι με μια οθόνη στα χέρια ή κοιτούσαν αδιάφορα εδώ και εκεί. Κλείνοντας το βιβλίο που διάβαζα, κοίταξα έξω από το παράθυρο σκεπτόμενη τις συμπεριφορές που είχαν απέναντί μου μερικοί υπάλληλοι γραφείου. Αναρωτήθηκα αν οι ίδιοι είχαν…

Έλα εδώ, κάτσε λίγο κοντά μου. Άραξε. Για πες μου, πώς είσαι; Αληθινά πώς είσαι; Όχι αυτά που λες στους γύρω και προσπαθείς να τους πείσεις. Στις μέρες μας, το ‘’μια χαρά είμαι’’ δεν πιάνει φιλενάδα, γιατί κανείς δεν είναι μια χαρά! Μην με παρεξηγείς, δεν είμαι μοιρολάτρης, δεν πιάνομαι απ’ τα σημεία των καιρών.…

Σ’ έναν κόσμο που έμαθε να πουλάει και ν’ αγοράζει με πειραγμένη ζυγαριά, σ’ έναν κόσμο που θεωρείται “μαγκιά” να προσβάλεις, να πληγώνεις, να πικραίνεις, σ’ έναν κόσμο που η εξυπνάδα έχει γίνει συνώνυμη της πονηριάς… σ’ έναν τέτοιο κόσμο, ξέρεις πόσο σπάνιες εξαιρέσεις μπορεί να είναι οι όμορφοι άνθρωποι; Μην αυταπατάσαι, για να είσαι…

Κάποτε είχα ένα όνειρο, που κάποια στιγμή έγινε πραγματικότητα. Τώρα κατάλαβα πως ήταν μια απλή επιθυμία, γι’ αυτό πλέον ζητάω πολλά από τα όνειρά μου, επιλέγω τι είναι σημαντικό για μένα, επιλέγω τι θα ονειρευτώ. Οι επιθυμίες δημιουργούν ανάγκες και οι ανάγκες έχουν την τάση να είναι αμέτρητες. Όσες ζητάμε, τόσες περισσότερες θέλουμε. Στόχος μας…

Χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου, μουδιάζει το σώμα σου, ιδρώνουν οι παλάμες σου και οι σφυγμοί κοντεύουν να σπάσουν, μα ένας κόμπος δένεται στον λαιμό σου και δεν σ’ αφήνει να μιλήσεις. Μόνο δάκρυα γεννιούνται δίχως να τα θες. Για δευτερόλεπτα παγώνεις, οι λέξεις σχηματίζονται στο μυαλό, όμως η γλώσσα κοκκαλωμένη σ’…

Είναι αυτό το αμετάκλητο του θανάτου, που σαν κόμπος στέκεται στο λαιμό και δυσκολεύει την ανάσα σου. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που είχες τόσο ανάγκη και το φευγιό τους, γκρέμισε τον κόσμο σου… Ποτέ μια απώλεια δεν σε βρίσκει προετοιμασμένο. Ποτέ, ακόμη κι αν όλα έδειχναν πως ίσως θα έπρεπε να την περιμένεις. Πάντα προσδοκάς…

Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ το θεϊκό δράμα που ζυγώνει. Μόνη τριγυρνώ στους δρόμους. Μπερδεύομαι με τον κόσμο που πάει κι έρχεται στην παραλία. Γέλια, συζητήσεις, αγκομαχητό από κείνους που αθλούνται. Το βλέμμα μου σταματά…

Έχεις ανάγκη από τις συμβουλές των άλλων, νομίζοντας πως είναι οι μόνοι που θα σε βοηθήσουν, νομίζοντας πως είναι οι μόνοι που μπορούν να λύσουν τα προβλήματά σου. Η ανασφάλεια που σε πλημμυρίζει, σε κάνει να νιώθεις πως δεν αξίζεις τίποτα. Ο χαρακτήρας σου αδύναμος, ανίκανος να αποφασίσει το καθετί. Νιώθεις πως τίποτα δεν κάνεις…

Υπάρχει μια πίκρα στο λαιμό σου, εκεί στον θυρεοειδή αδένα, εκεί που καταπίνεις την ζωή, εκεί που μπαίνει η τροφή, εκεί στο λαιμουδάκι σου, που εκπέμπεται ο λόγος, η φωνούλα σου που πια έχει βραχνιάσει… Αν είχε στόμα θα έλεγε “Όταν έπρεπε να μιλήσεις, να εκφραστείς, δε μίλησες! Το κατάπιες το κρίμα και το έδωσες…

Εγώ δεν είμαι απ’ αυτό τον κόσμο, το ξέρεις ή μόνο εγώ το ζω; Δεν την μπορώ την μιζέρια, την κακία, το Εγώ. Ταξιδεύω αλλού, σ’ άλλη διάσταση. Ακουμπάω πάνω σου, αλλά χάνομαι μέσα μου. Ο νους τριγυρνάει ελεύθερος. Η ψυχή αναστενάζει. “Πόσο ακόμα θα με κρατάς φυλακισμένη;” μουρμουρίζει κάθε μέρα. Όχι, εγώ δεν είμαι…