Ετικέτα: γυναίκα

Να κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν μπόρεσες!Να μην θίγεσαι από τις ενοχές που δεν άντεξες!Μη γίνεσαι θύμα ενώ είσαι θύτης.Μην χλευάζεις την γυναικεία φύση, την αγάπη, τον έρωτα, τον δισταγμό, το δόσιμο.Μην καρτερείς σαν αγρίμι να επιτεθείς στο θήραμα. Δεν σε έπεισαν να είσαι αλήτης.Έγινες!Ήθελες και ήσουν, είσαι!Δεν σε προστάξαν να χτυπάς.Δεν πληρώνεσαι για…

Είμαι σε σχέση. Είναι περίπλοκη. Είναι τρισδιάστατη. Είναι κρυφή; Τι στον κόρακα είναι; Τι σας πιάνει αναρωτιέμαι; Γιατί δεν είστε; Κι αν είστε τι είστε; Απορία… σχέση είμαστε, τι σημαίνει; Δύο σημαίνει εσύ και εγώ, δηλαδή ένα και ένα. Δηλαδή ένα, χωρίς ερωτηματικά, χωρίς κενά. Αλλιώς είσαι μόνος φίλε μου. Και; Τι είχαμε τι χάσαμε!…

Πόσο θέλουν να μας τρελάνουν, όταν συστάσεις της ζωής που δε λένε να μη σε βγάλουν απ’ τα ρούχα σου δε θα πω, αλλά είναι σ’ εκείνη τη θέση που τα θέλω και τα πρέπει μας δε λένε να κάνουν πίσω και αυτόματα δηλώνουν και διαδηλώνουν τα τρωτά και άτρωτά μας σημεία. Καταστάσεις που εγείρεται η…

Ποιος σου είπε ρε φίλε ότι επειδή κλαίω – ναι, κλαίω πολύ και με όλα και συχνά- δεν είμαι δυνατή; Αναίσθητη δεν είμαι και υπάρχει τεράστια διαφορά. Ποιος σου έμαθε εσένα ότι το να κλαις αποτελεί γκρίνια ή ανεπάρκεια διαχείρισης; Από πού το συμπέρασμα ότι δεν έχω αντοχές, επειδή τα μάτια μου κι η ψυχή…

Μεγάλωσαν τα λόγια, ψεύτικα με πολλές υποσχέσεις. Λόγια που δεν ακουμπάνε καρδιά και ψυχή. Λόγια που βγαίνουν χωρίς νόημα, που έχουν σκοπό μόνο να ειπωθούν για να κολακεύουν την κακία και την ζήλεια. Μεγάλωσαν τα λόγια και οι άνθρωποι γίνανε μικροί μπροστά στην αλήθεια και την ειλικρίνεια. Μικροί άνθρωποι χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς συναισθήματα αγάπης,…

Κι ο καιρός περνούσε, περνά και θα περνά. Κι όλο και περισσότερο, μια μικρή λεξούλα με τεράστιο νόημα έρχεται στα χείλη. Διστάζει να χρωματιστεί με φωνή κι ενίοτε βγαίνει σα ψίθυρος. Φοβάται να ντυθεί με συναίσθημα, γιατί δεν έμαθε να κολυμπά κι έτσι θα πνιγεί στα δάκρυα που θα μοιάζουν απειλητικό πέλαγος. “Κάποτε”… κάποτε ήμουν…

Υπομονή, αντοχή, επιμονή, προσμονή, Ελπίδα, πίστη… λίγα από αυτά, με ένα κόμπο στο λαιμό να μου γίνεται βαρίδι. Ένας σταυρός για παρηγοριά, όχι χρυσός, μήτε αργυρός, για διαμαντένιος. Ένας ξύλινος σταυρός, με τα χέρια μου φτιαγμένος. Μέρες, ώρες πίκρας… νεκρή η ψυχή μου, με απάγκιο την λεπτή λάμα και το ακόνι. Τρένα περνούν, τα ακούω.…

Σε αυτήν την περιπέτεια της ζωής, όπου κάθε μέρα είναι μια νέα ευκαιρία και κάθε στιγμή μια πρόκληση, μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να πιστέψουμε σε μας και μόνο σε μας. Δεν είναι απλά μια φράση που λέμε, αλλά μια φιλοσοφία ζωής που καθοδηγεί κάθε πράξη και κάθε σκέψη μας.Στον κόσμο αυτό, όπου οι προσδοκίες…

Να είσαι τόσο όμορφος άνθρωπος, που όλοι όσοι σε έχουν συναντήσει, να αποτελείς σημείο αναφοράς για την ζωή τους.Να είσαι τόσο όμορφος άνθρωπος, που να μην μπορούν ποτέ να σε ξεχάσουν, να μην μπορούν να σε βγάλουν από το μυαλό τους.Να είσαι τόσο ωραίος άνθρωπος, που ακόμα και αν οι δρόμοι σας χωρίζουν για κάποιο…

Αρχή. Όμορφο πράγμα και συνάμα τρομαχτικό. Έκανα αρκετές, προσπαθώντας να σκέφτομαι θετικά και να αποδιώχνω το όραμα του τέλους. Δεν θέλω να δεχτώ βλέπεις ότι κάθε αρχή θα έχει και από αυτό. Κι όταν ερχόταν, ήταν ένας μικρός θάνατος. Κι ένιωθα μόνη κι αβοήθητη. Απελπισμένη, λες και μόνο σε μένα συνέβη. Θέλω να σου πω…

Μία ιστορία διαφορετική η ζωή του καθενός. Μία περιπέτεια δίχως τελειωμό και ένα ταξίδι στο αύριο. Κανείς δεν ξέρει, δεν γνωρίζει, δεν μαθαίνει τι κρύβει η πόρτα του άλλου. Κανείς δεν νιώθει τι πόνο κρύβει μέσα του ο γείτονας, ο φίλος του, ο συγγενής του. Βλέπω τάχα μου, αλλά δεν βλέπω… μιλούν μόνο χωρίς δεύτερες…

Είναι τρία γράμματα που συχνά θέλουν τόλμη να ειπωθούν. Το “όχι” σε κάποιους βγαίνει εύκολα, χωρίς κανένα δισταγμό ή τύψεις. Σε άλλους, δύσκολα αρθρώνεται. Γιατί ένα “όχι” εμπεριέχει όλες τις ευκαιρίες που ενδεχομένως δραπετεύουν μαζί με το ξεστόμισμα της άρνησης αυτής. Προκαλεί μετέπειτα αναρωτήσεις με πολλά “αν”. Και πολλές φορές συνοδεύεται από ενοχές – για…

Πόσα χρόνια οι άνθρωποι φοβούνταν να πουν αυτή την λέξη, σαν να ήταν για αιώνες καταραμένη. Όσοι νοσούσαν, έκρυβαν από τους άλλους την ασθένεια, σαν να έφταιγαν οι ίδιοι. Ξεπεράστηκε η επάρατη νόσος, δεν υπάρχει για μένα αυτή η λέξη, προχώρησε η ζωή και ο θάνατος πλέον παίρνει παράταση σύμφωνα με την ιατρική που πάει…

Ήσουν κάποτε ένα αγνό, άσπρο τριαντάφυλλο, λευκό το χρώμα της αθωότητας. Μπουμπούκι κλειστό χωρίς αγκάθια, όλοι σε θαύμαζαν γιατί έλαμπες σαν στολισμένη νύφη. Μέσα στο νερό προσπαθούσες να ζήσεις όσο περισσότερο μπορούσες. Άνοιξαν τα πέταλά σου και η μυρωδιά σου σκόρπισε σε όλο τον χώρο. Άρωμα τριαντάφυλλο, σαν ανάμνηση από το χθες που σαν παιδί…

Οι Γάλλοι το λένε «το πνεύμα της σκάλας» (l’esprit du escalier). Σημαίνει “η καθυστερημένη αντίδραση”. Είναι όλα αυτά που σε κατακλύζουν σαν χείμαρρος αφού έχει επέλθει ένα συμβάν. Γιατί όταν ήσουν μέσα σε εκείνη τη στιγμή, για κάποιο λόγο είχες παγώσει – ίσως λόγω συναισθηματικής φόρτισης το μυαλό να μην μπορούσε να ξεθολώσει για να …