Κατηγορία: ΣΧΕΣΕΙΣ

Το παράθυρο του αμαξιού μου ανοιχτό, με τον αέρα να με χτυπά στο πρόσωπο…Η φωνή του λαϊκού τραγουδιστή: “Μεγάλαααα λόγια μη μου λες, όσα ακούω τα ξανάκουσα τόσο φορές! Μεγάλα λόγια δεν θα πω…”, κάνουν την ψυχή μου να θεριεύει από πόνο, να χτυπά ακανόνιστα.Μου είπες τόσα που ο θυμός συνεχίζει το δικό του το…

Πόσα άραγε μου έταξες… Εγώ πάλι πόσα; Κλασική απάντηση στον εαυτό μας. Αφαιρείς, προσθέτεις. Αφορμές για να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλον. Άνιση η ρουφιάνα η μάχη. Πάντα θα κατηγορούμε! Θα κάνουμε γαμημ€νες προσθαφαιρέσεις και θα καταλήγουμε στα ίδια. Στο “μα, μου είχες τάξει!”. “Ναι, μα και εσύ μου έταξες!”… Έχεις δίκιο και εγώ δεν…

Είμαι εδώ. Δίπλα σου. Γύρω σου. Είμαι εδώ, ψυχή τε και σώματι. Η παρουσία μου είναι αληθινή, ολοκληρωτική κι επιλογή πάνω απ’ όλα! Το μοναδικό που πάντα λαχταρούσα, είναι ακριβώς αυτά. Και είσαι εδώ. Όχι όσο πρέπει, παρόλο που δεν έχω απάντηση στο ποιος ορίζει αυτά τα “πρέπει”. Είσαι εδώ. Όχι όσο θα ήθελα, αν…

Είναι όλα τα χρώματα ίδια; Κάθε χρώμα και μια έννοια… Το άσπρο της αθωότητας, το κίτρινο του μίσους, το πράσινο του χρήματος και το κόκκινο της αγάπης.Κόκκινο για την αγάπη και βαθύ κόκκινο για το πάθος, αυτό που σε παρασέρνει σε κάνει ένα με την κοφτή ανάσα του άλλου. Το πάθος που μετατρέπει το κόκκινο…

Το “γεια χαρά”, είναι η ωραιότερη φράση που θα μπορούσα να πω.Την αξίζεις, άκου: “γεια χαρά”.Χαρά μεγάλη βδέλλα μου που σε πέταξα από το ωραίο απαλό δερματάκι μου.Σου προσέφερα τη χαμογελάρα μου, την καλοσύνη μου… είναι δυνατόν να ζήλευες μέσα από τα βάθη της ψυχής σου τη μητέρα των παιδιών σου, γιατί έχει το μυαλό…

Ναι, εγώ είμαι εδώ που μας άφησες και σ’ αγαπάω ακόμη… Όμως, πλέον δεν είμαι η γυναίκα που κάποτε είπες πως αγαπάς. Αν ήμουν η ίδια γυναίκα που ερωτεύτηκες, που πόνεσες, που πλήγωσες, που εκμεταλλεύτηκες, που κακοποίησες (σωματικά και λεκτικά), τώρα θα απαντούσα χωρίς κανένα δισταγμό στα μηνύματά σου, θα σου έδινα άλλη μια δέκατη…

Τι να μου πεις και τι να σου πω και εγώ πια… Τα πράγματα έγιναν όπως έγιναν και μοναδικοί υπεύθυνοι για όλα είμαστε εμείς.Εμείς τα καταφέραμε όπως τα καταφέραμε.Εμείς φανήκανε λίγοι, δειλοί, ίσως και ψεύτες ακόμα και απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς.Εμείς το βάλαμε στα πόδια, εμείς δεν το το παλέψαμε όσο έπρεπε, εμείς…

Είκοσι χρόνια κοιτάς τον εαυτό σου στο νερό της θάλασσας. Εκεί φαίνονται οι αλήθειες, στο κρυστάλλινο, ολοκάθαρο νερό βλέπεις αυτό που φοβάσαι, να κοιτάξεις στον γυάλινο καθρέφτη σου, αυτός μία ζωή ψευτιές κρύβει για να μη σε στεναχωρεί. Η θάλασσα δεν είναι η Ιερά εξέταση, δεν σου δίνει μία στο κεφάλι και σε γυρίζει στην…

Πόσο εύκολα πέταξες εννιά χρόνια φιλίας… Ένα μήνυμα “θέλω να μείνω μόνη μου” και είχες την συνείδησή σου καθαρή.Μια φιλία χρόνων και δεν έδωσες μια ευκαιρία να μιλήσουν οι καρδιές από κοντά.Μια αγάπη που μας έδεσε από την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε.Φίλη και αδερφή στα εύκολα τελικά. Για χρόνια θυμόμουν τα πάντα, στα όνειρά μου…

Το ένιωθα εδώ και πολύ καιρό ότι πλησιάζει η ώρα να πούμε το αντίο. Μου άφηνες σιγά σιγά το χέρι χωρίς να το θέλεις, μια ανώτερη δύναμη σε έπαιρνε μακριά μου. Ένα χρόνο πριν, μου είπες ότι θα πετάξεις ψηλά, λες και ήξερες ότι το κακό έρχεται. Έφυγες για ταξίδι και δεν άκουσα την φωνή…

“Σ’ αγαπώ”, της είπε.“Φοβάμαι”, απάντησε εκείνη, γιατί ένιωθε τον έρωτα πρωτόγνωρα να εισχωρεί μέσα της. Γιατί ήξερε πως ο έρωτας πονάει. Και δεν ήθελε να πονέσει. Αυτό φοβόταν.Κι ερωτεύτηκε, και πόνεσε. Με έναν πόνο που πιο βαθυκόκκινος δεν υπάρχει.Όμως, αυτό που δεν ήξερε, ήταν πως ο πόνος μπορεί να γίνει θαύμα και το θαύμα, ελπίδα.…

Μπήκα στον χώρο φροντίζοντας να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Ένιωσα αμέσως την ενέργειά σου, την αύρα σου και ας μην γύρισα να σε κοιτάξω. Ξέρω το έκανες εσύ. Ήξερα ότι έχεις τα μάτια σου κολλημένα πάνω μου. Παρατηρούσες και την μικρότερη λεπτομέρεια από μένα, τι φόραγα, με ποιους μίλαγα, πώς καθόμουν, ποιος ήταν δίπλα…

Εγώ είδα τον κόσμο στα μάτια σου. Εγώ ένιωσα αυτό που πρέπει να νιώθει κάθε άνθρωπος μες στα χέρια σου. Εγώ βρήκα ένα λιμάνι στη ζωή σου μετά από αντάρα. Εσύ δεν κατάλαβες. Όταν κατάλαβες, δεν μπορούσες να πιστέψεις. Κι όταν πίστεψες, επαναπαύτηκες. Έπαιρνες… απολάμβανες… Κι όμως ούτε τότε σε είδα σίγουρο για τον εαυτό…

Σκόρπιες λέξεις και μπερδεμένες έννοιες. Σκόρπια συναισθήματα μοιρασμένα σε όλους. Τόσα “σ’ αγαπώ” και “μ’ αγαπάς” χωρίς ουσία. Κανένας ποτέ δεν θα μπορέσει να εξηγήσει γιατί χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη. Ποια λέξη; Ποια;Το “σ’ αγαπώ” αξίζει να σκορπίζεται; Να χαρίζεται; Να το ακούμε συνεχώς ανούσια, χωρίς συναισθήματα;Δάκρυα σε μάτια εφηβικά, δάκρυα και στους μεγάλους.“Μα μου…