Κατηγορία: -Στέλλα Σωτήρκου-

“Ιδού ο εφιάλτης της γυναίκας, αποκαλύπτεται εμπρός μας! Ελάτε στον θαυμαστό κόσμο του παραλογισμού!”. Θυμίζει μέσες άκρες το τσίρκο που παρακολουθούσαμε σαν παιδιά με δέος, τα φώτα ολούθε και κλόουν να ξεπηδάνε από παντού.“Περάστε παρακαλώ στον μαγικό κόσμο της ετοιμασίας των Χριστουγέννων!”“Θα στολίσουμε παιδιά;” με ενθουσιασμό η μάνα (όσο ακόμα διαθέτει).“Βαριόμαστε. Άσ’ το για την…

Να ‘μαστε πάλι εδώ, στον ίδιο φαύλο κύκλο. Συγγνώμη και τα σχετικά. Πόσες φορές έχω ζήσει το ίδιο σκηνικό; Αξιολύπητο, έτσι;Εκεί που νομίζεις ότι πας να κουμπώσεις μ’ έναν άνθρωπο, να στην κάνει γυριστή και μετά ν’ αρχίζει τις συγγνώμες.Δεν βαρεθήκατε τον εαυτό σας θα ‘θελα να ‘ξερα; Πόση πια υποκρισία; Συνήθιζε να το λέει…

Πώς ακριβώς ορίζεις τους “δικούς σου ανθρώπους”; Εκείνοι που πληγώνουν, που κυλά το ίδιο αίμα στις φλέβες μας; Τότε μιλάμε για τον πιο μεγάλο πόνο, ικανό να σε κρατά ξάγρυπνη τα βράδια και προβληματισμένη τη μέρα. Είναι η αίσθηση της ανεπάρκειας που νιώθεις, λες κι είσαι σ’ έναν τόπο Κρίσης, όπου ό,τι κι αν κάνεις,…

“Για όλα αυτά τα κατά συνθήκη ψεύδη…”. Την παραπάνω φράση την είχα διαβάσει σ’ ένα τίτλο βιβλίου μικρή θυμάμαι, ήταν και πολύ ενδιαφέρον. Έκτοτε δεν την ξανάκουσα. Μέχρι τότε που βαδίζαμε ανέμελα στην παραλία συζητώντας για κάτι που έλεγες ψέματα ξανά και ξανά. Σε ρώτησα “μα γιατί;” κι η απάντηση ήταν “Καταλαβαίνεις, τα κατά συνθήκη…

Τα ‘παμε και τα συμφωνήσαμε, έτσι δεν είναι; Καλά ήταν όσο διήρκησε. Τα ψέματα όμως μας επιτέθηκαν σαν τέρας υπερφυσικό και μας διέλυσαν. Μην προτρέχεις για το ποιος έφταιξε. Χρειάζονται δυο για να γίνει το λάθος μοιραίο. Εκείνο που μου λείπει πιο πολύ απ’ όλα τώρα πια, είναι ο ερωτευμένος μου εαυτός. Αυτός που καθρεφτίζεται…

“Αρρώστησα μακριά σου…”. Το τονίζεις με πόνο και με κοιτάς με αθώο βλέμμα, γεμάτο ειλικρίνεια. Σε πιστεύω καλέ, μην ορκίζεσαι! Έτσι κι αλλιώς, όλο σου το “είναι” φωνάζει ότι δεν είσαι καλά. Τώρα, τι περιμένεις ν’ απαντήσω εγώ, δεν ξέρω… Ας πούμε λίγο τα δικά μας χαλαρά, μετά περνάμε στα πιο κρίσιμα θέματα. Ανέκαθεν είχες…

Αντίο έρωτα μεγάλε που μεταμορφώθηκες σε απάτη! Αντίο γλυκόλογα και στιγμές ερωτικές που αποσκοπούσαν μόνο στην επιβεβαίωση του “εγώ” σου. Ήρθε η ώρα να φροντίσω εμένα. Να νιώσω τον αγέρα στα μαλλιά, να χαμογελάσω στον ήλιο που με λούζει, να ανοίξω τα χέρια διάπλατα μόνο στα όμορφα που θα ‘ρθουν και να νιώσω ελεύθερη! Ελεύθερη…

Σ’ αγάπησα πολύ, το ξέρεις, άσχετο αν δεν το εκτίμησες. Σε σεβάστηκα σαν άνθρωπο, ακόμα κι όταν ήξερα τα ψέματα που μ’ αράδιαζες, λάθος – σωστό ποιος το ξέρει πια. Πάει καιρός που κόπηκε το αόρατο νήμα που μας έδενε σφιχτά. Παρ’ όλα αυτά, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Είχα μια τόση δα μέσα μου…

Δεν θα ‘ρχεσαι όποτε σε βολεύει. Δεν θα φεύγεις όποτε γεμίζεις από την ενέργειά μου και καλύπτεσαι. Θα με σεβαστείς και θα ακολουθήσεις το ρυθμό μου. Αν μ’ αγαπάς όπως λες. Ειδάλλως ήταν ψέμα και το πληρώνουμε κι οι δυο. Εγώ που έχασα ό,τι πιο πολύτιμο έχω, το χρόνο μου, που στον αφιέρωσα κι εσύ…

Εξαντλήθηκα να προσπαθώ να σε πείσω για να αποδεχτείς την αλήθεια. Άδειασε η ψυχή μου να παλεύω για να το καταλάβεις. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο παράλληλες γραμμές θαρρείς. Εσύ σ’ αυτόν που δημιούργησες και με περιλαμβάνει με τα δικά σου μέτρα και σταθμά κι εγώ στον δικό μου, οπλισμένη με τις δικές μου αξίες. Για…

Κάποιος επιστήμονας είπε, ότι κάνουμε γύρω στις πέντε χιλιάδες σκέψεις τη μέρα. Εγώ για σένα, σίγουρα χτυπούσα περισσότερες! Έτσι, για να καταλάβεις το μέγεθος της εξαθλίωσης του εαυτού μου. Το αποτέλεσμα ποιο; Να ρημάζομαι κάθε φορά που επιβεβαιωνόμουν. Πικρή που ‘ναι η αλήθεια! Σμιλεύει χαρακτήρα όμως λένε. Έφτασα πια σ’ ένα σημείο να μην ξέρω…

Απελπισία στο βλέμμα… τι σου ζητάω μήπως; Ακόμα να το συνειδητοποιήσω ότι μας “πούλησες” στεγνά κάτω απ’ τους κανόνες του κατεστημένου. Βεβαίως και σέβομαι όλο το ηθικό κομμάτι, τη ψυχή σου δεν σκέφτηκες ποτέ; Ή μήπως όλες εκείνες οι στιγμές που μοιραστήκαμε, ήταν στάχτες και φούμαρα; Θα μου πεις με το δίκιο σου γι’ αγάπες…

Ξέρεις πόσες φορές ξύπνησα κι ένιωσα ότι είσαι εκεί; Ότι μου χαμογελάς σε μια καλημέρα και μιλάμε για οτιδήποτε; Ή όταν περνάνε οι ώρες, άλλοτε πολυάσχολα κι άλλοτε βασανιστικά και προσμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο να σ’ ακούσω έστω και λίγο κλεφτά και διακοπτόμενα; Ακόμα κι όταν περνώ απ’ τους δρόμους που με στοιχειώνουν όταν…

Θέλω να χωρέσω σ’ ένα κουτί, στρογγυλό κατά προτίμηση, ξέρεις όπως οι παλιές καπελιέρες που ‘χαν οι γιαγιάδες μας, όλα τα λάθη, όλες τις αστοχίες. Να το θάψω κάπου στη σοφίτα και να το αφήσω στη λήθη. Πόσο ανέφικτο… σκέφτομαι και χαμογελάω πικρά. Αντιθέτως, τα ψηλαφώ ένα ένα και τ’ αφήνω να με χαστουκίσουν. Έκανες…

Φταίμε κι οι δυο, το παραδέχομαι χωρίς αμφιβολία καμιά. Εσύ που με χειριζόσουν κι εγώ που στο επέτρεπα. Έδωσα πολύ μεγάλο αγώνα για να ξεστομίσω τα της ψυχής μου όλα τα ακρωτηριασμένα λόγια. Αυτά που ‘χα βαθιά μέσα μου και δεν τολμούσα να παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν έγινε επιτέλους η αποκάλυψη,…

“Μα αλήθεια σου λέω, γιατί δεν με πιστεύεις;”… Μη λες τόσο την αλήθεια φίλε μου, μόνο το φωτοστέφανο σου λείπει! Έτσι, για να με βγάλεις με μια μεγαλοπρέπεια που μόνο εσύ διαθέτεις, ότι είμαι και τρελή από πάνω. “Ό,τι πεις! Έχεις δίκιο!”. Να σας εκμυστηρευτώ κάτι, αυτή είναι η ατάκα που έμαθα τα τελευταία χρόνια.…

“Μη φύγεις σε παρακαλώ! Θα κάνω τα πάντα!”, θυμάμαι τον εαυτό μου να σου φωνάζει ικετευτικά. Όταν ανατρέχω στο τότε, χαμογελάω πικρά. Πόσο χαμηλά έπεσα! Πόσο τυφλή ήμουν για να μην αναγνωρίζω την αξία μου; Μια μαριονέτα στα χέρια σου κι αυτό έφτανε. Ένα παιχνίδι μυαλού που με καθήλωνε. Περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα, μιας και…

Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να υποκρίνεσαι. Χρειάζεται μεγάλη τέχνη να το καταφέρεις, τέχνη που εγώ κουράζομαι να την εξασκώ. Το βαρέθηκα αυτό το ανέκδοτο φίλε μου  κι ερχόμαστε στο δια ταύτα, πώς το εξηγείς ότι συνεχίζεις να με επηρεάζεις, παρ’ όλο που προχωρώ στη ζωή με τις καλύτερες προοπτικές; Ας μην αναφερθώ στο πόσο με…

Πόσες ιστορίες να πρωτοθυμηθώ, πόσες “ευγενικές” συζητήσεις, όπου κυριαρχούσε ο φθόνος καλυμμένος πίσω από χαμόγελα φτιαχτά; Να ‘ξερες μόνο… Κουράστηκε το μυαλό μου ν’ αναζητά λύσεις, μια διέξοδο να νιώσω αγαλλίαση. Λαχάνιασε η ψυχή απ’ το να εξηγώ και να μη βρίσκω ανταπόκριση, παρά μόνο ειρωνεία και εγωιστικές απαντήσεις. Ώσπου κάθισα κάτω με τον αλαφιασμένο…