Κατηγορία: – Μαντώ Κάραλη –

Ένας χρόνος κοντεύει… Πολλά έγιναν εντωμεταξύ. Θυμάμαι σαν χθες, όταν με τόση ευκολία σηκώθηκες και έφυγες, πως νόμιζα ότι ο χρόνος είχε σταματήσει ξαφνικά. Ότι ο πόνος ήταν τόσο βαθύς και έντονος, που δεν θα άφηνε τον χρόνο να κυλήσει και να γιατρέψει τις πληγές. Όμως ο χρόνος πέρασε τελικά. Όσο αργά και βασανιστικά κι…

Ήταν από κείνα τα απογεύματα του καλοκαιριού που η ζέστη κάθεται πάνω στο οδόστρωμα και το κάνει να καίει. Γύρισα το βλέμμα μου και σε είδα να έρχεσαι προς το μέρος μου χαμογελαστός, τινάζοντας ελαφρά την μπλούζα σου πάνω από το ιδρωμένο σου σώμα σαν μια κίνηση μικρής έξαψης. Από την τρεχάλα; Από την χαρά…

Χειμερινή ώρα… Κλείνω τα μάτια μου στο φως για λίγο και όταν τα ανοίγω πάλι είναι σκοτάδι. Πέρασε η ώρα ή πέρασαν τα χρόνια; Ο καθρέφτης μου με ξεγελάει κάθε φορά. Ή μήπως εγώ βλέπω αυτό που θέλω να δω; Πέρασε η ώρα και συ ακόμα να φανείς. Άνοιξη μπήκες στη ζωή μου, όλο το…

Όλα από την αρχή. Αυτό μόνο μένει να γίνει. Τώρα που βλέπω πιο καθαρά, τώρα που το χθες έχει την απόσταση που πρέπει. Δεν υπάρχει λόγος για άλλο δράμα. Τα φώτα της σκηνής σβήσανε προ πολλού και οι ηθοποιοί αποσύρθηκαν πίσω από τις κουίντες στα καμαρίνια τους. Όλοι απόλαυσαν την παράσταση. Πολλοί είχαν προβλέψει και…

Κάνεις τις επιλογές σου. Κάνω τις δικές μου. Στο τέλος ο καθένας μας με αυτές θα αναμετρηθεί. Στο δρόμο που διάλεξε να πάρει. Αφού δεν ήθελες να βαδίσουμε μαζί στο «τώρα», μην γυρίσεις να μου πεις γιατί δεν είμαι εκεί που μ’ άφησες. Το ότι σε αγάπησα, δεν είναι άγκυρα να με κρατήσει δεμένη εκεί για…

«Και τώρα τι προτιμάς;» ρώτησε ο Έρωτας, όταν την είδε μόνη της πεσμένη να αιμορραγεί από το βέλος του… «Λυπάμαι πολύ» συνέχισε «αλήθεια έκανα ό,τι μπορούσα για να τον πετύχω, αλλά η πανοπλία γύρω από την καρδιά του τον προστάτεψε και δεν λαβώθηκε όπως εσύ. Εσύ είχες την καρδιά σου ανοιχτή, αλλά εκείνος όχι. Τώρα…

Πολλά έχουν γραφτεί για την πρώτη αγάπη. Πόσο ανεξίτηλη μένει η γραφή της στην καρδιά μας, στην τρυφερή καρδιά της νιότης μας και πάντα μας γεμίζει η ανάμνησή της με μια γλυκιά νοσταλγία… Μοιάζει η ψυχή της νιότης μας, λες και είναι από υγρό μέταλλο που χύνεται σε ένα καλούπι. Ένα μοναδικό καλούπι που έχει δυο…

Δεν αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου. Πού είναι η δύναμή μου, η αποφασιστικότητά μου, η αξιοπρέπειά μου; Πώς τσακίστηκαν έτσι και χάθηκαν; Πόσο χαμένη νιώθω μέσα στο σήμερα… Κάθε πρωί γεννιέμαι μαζί με την ελπίδα ότι σήμερα μπορεί να σε δω και να σε αγκαλιάσω και κάθε βράδυ πεθαίνω μαζί της. Τα βάζω κάτω, τα μετρώ…

Ένα παιδί είναι το καλοκαίρι. Ένα παιδί ηλιοκαμμένο και αποκαμωμένο, που κάθεται στην άμμο και τρώει αχόρταγα μια φέτα καρπούζι. Βιάζεται να το τελειώσει, γιατί το περιμένει πάλι η θάλασσα. Ξέρει ότι τώρα θα βρει την ευκαιρία η μάνα του να του βάλει πάλι αντιηλιακό για να το προστατέψει απ’ τον ήλιο… “Κάτσε λίγο στη σκιά!”“Σκουπίσου…

Απόψε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην σε περιμένω πάλι. Του είπα ότι πρέπει πια να το καταλάβει πως δε θα σε ξαναδεί. Ό,τι νόμιζα πως είχαμε ήταν μια ψευδαίσθηση, μια ουτοπία χτισμένη πάνω σε σαθρό υπόβαθρο από αναμνήσεις όμορφων στιγμών και προσδοκίες ότι θα ξανάρθουν. Με κρατούσες με λίγες στιγμές που κι αυτές μέρα…

Ένα παιδί είναι κάθε σχέση. Ένα παιδί που φοράει δυο παπούτσια φθαρμένα, αθλητικά, με τα κορδόνια τους λυμένα. Τον καθένα από τους δυο. Και μοιάζει έτσι η ψυχή του καθενός μας. Σαν ένα καινούργιο παπούτσι στην αρχή, που είναι άφθαρτο και καθαρό, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, όσο περπατάει στη ζωή, θα τριφτεί, θα λερωθεί…

Περίεργο πράγμα το μυαλό. Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργεί και πάντα με εκπλήσσει. Συνειδητά, ξέρει και καταλαβαίνει πολλά πράγματα. Τα αναγνωρίζει, αλλά δυσκολεύεται να τα αποδεχθεί. Γιατί; Γιατί ασυνείδητα δεν μπορεί να αποδεχθεί αυτό που δεν θέλει να συμβαίνει. Και έτσι ξεκινάει μια μάχη. Σκληρή και δύσκολη. Το συνειδητό να σου λέει «μην…

Κάποτε περπατούσαμε χέρι χέρι και κοιτουσαμε αγκαλιά τον ίδιο ουρανό ψάχνοντας για πεφταστέρια. Μα ήρθαν σύννεφα και τα έκρυψαν και δεν τα ‘δαμε ποτέ να πέφτουν. Ξέραμε όμως ότι είναι εκεί και νομίζαμε ότι αυτό αρκούσε. Έτσι η ευχή μου «να μείνουμε για πάντα μαζί» έπεφτε σε λάθος χρόνο. Και δεν έπιασε… Τώρα κοιτάω την…

Ένα καλοκαίρι κι αυτό ήταν. Κοιτάζω τις φωτογραφίες που έβγαζα και θυμάμαι… Θυμάμαι την κάθε αίσθηση, στην κάθε στιγμή. Εκείνο το βήμα μου που δεν πατούσε ακριβώς στη γη. Που με έκανε να νιώθω σαν να ήμουν λίγα εκατοστά από το έδαφος πάντα. Αυτή η αίσθηση μου λείπει και τη θυμάμαι σαν όνειρο. Και εκείνη…

Και να ’μαι ξανά από την αρχή! Σε ένα ταξίδι που βρέθηκα να κάνω σε καινούρια αγκαλιά! Σε ένα νέο κεφάλαιο, σε ένα άγραφο βιβλίο… Πόση μαγεία αλήθεια έχει η ζωή μας! Τη μια στιγμή νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει για σένα και την άλλη γίνεται το θαύμα και όλα ξεκινάνε πάλι! Σαν κάποιο χέρι να…

Εγώ το κάθε σου ξέσπασμα το βάφτιζα «κακιά στιγμή» και εσύ μου χρέωνες ό,τι ποτέ δεν είχα κάνει. Πόσο άδικα μου φέρθηκες! Τα έβαλα με τους δαίμονές σου, τους κοίταξα κατάματα να με κοιτάζουν με φθόνο και νόμιζα πως η αγάπη μου θα τους νικήσει. Πόσο ανόητη ήμουν! Και πάλι, όταν μου χαμογελούσες, όταν μου έλεγες…

Χαίρομαι όταν έρχεται το βράδυ, όταν βυθίζομαι σε ύπνο βαθύ, γιατί τότε σκέφτομαι ότι η ψυχή μου απελευθερώνεται από τα δεσμά του σώματός μου και αλητεύει ελεύθερη, μηδενίζει τις αποστάσεις και έρχεται δίπλα σου… Ξαπλώνει στο πλάι σου, εκεί που πάντα ήθελε να βρίσκεται. Αγκαλιάζει τη δική σου ψυχή σφιχτά, κάνουν έρωτα πάνω από το…

Σου παραδόθηκα άνευ όρων. Ψέματα… έναν όρο μόνο έβαλα, να με αγαπάς αληθινά. Και δεν τον κράτησες. Με γέλασες. Και αυτό το παράπονο θα το κουβαλάω πάντα στην καρδιά μου. Αλλά δε θα σε αφήσω να με γελάσεις ξανά ποτέ. Δε θα σε αφήσω να καταστρέψεις ότι πιο όμορφο έχω να δώσω. Γιατί εγώ έχω…

Δε θέλω άλλο χειμώνα! Θέλω να βγει ο ήλιος ζεστός και οικείος. Να μου γυμνώσει τα μπράτσα και τα πόδια, να με κάνει να μπω στο πρώτο πλοίο που θα βρω στο λιμάνι για κάποιο νησί. Να κάθομαι μόνη στο κατάστρωμα να λιάζομαι και το θαλασσινό αγέρι να με ξεμαλλιάζει. Χωρίς προορισμό. Χωρίς πρόγραμμα. Να…