Κατηγορία: – Γεωργία Ευστρατίου –

Φθινόπωρο… Αυτή η γλυκιά και όμορφη εποχή του χρόνου που σε ενημερώνει ότι ο χειμώνας έρχεται και τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Κι όσο κι αν γκρινιάζεις που το καλοκαίρι έφυγε και πήρε μαζί του τα ξενύχτια και τη ξεγνοιασιά, ξέρεις ότι έχει και το φθινόπωρο την χάρη του. Το ξενύχτι θα αντικατασταθεί από μια ζεστή κούπα…

“Βρε κουτό… ουρλιάζω μόνο και μόνο επειδή σε αγαπώ! Μην φεύγεις!”, ακούω τον άλλο να λέει στη σχέση του, με την κοπέλα στο καπάκι να του εξιστορεί πόση αβεβαιότητα και ανασφάλεια νιώθει μαζί του. Αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει μια αλληλουχία σκέψεων στο κεφάλι μου. Το θέμα ήταν απλό και γνωστό – ένας άνθρωπος…

Περίεργη και παράξενη η ανθρώπινη φύση, βλέπεις ανθρώπους να αγωνίζονται και να αντιμετωπίζουν τη ζωή όπως κι αν τους τα φέρει και βλέπεις και άλλους εντελώς παρατημένους στο πρώτο στραβό. Άνθρωποι που έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους και δεν θέλουν να παλέψουν για να ανακάμψουν και να επανέλθουν. Το χειρότερο στο όλο θέμα, είναι ότι…

Εσύ… ένα πρόσωπο, χίλιες αναμνήσεις και εκατομμύρια στιγμές. Στα καλά και στα δύσκολα ήσουν και είσαι πάντα εκεί. Στα καλά και στα δύσκολα μόνο εσένα θέλω εκεί, τα δικά σου χέρια, τη δική σου αγκαλιά. Διότι στο τέλος της μέρας, μόνο εσύ μπορείς να ημερέψεις την ψυχή μου και μόνο εσύ μπορείς να με ζεστάνεις. Λένε…

Περνούν και φεύγουν οι έρωτες… Είτε εκούσια, είτε ακούσια οι άνθρωποι αφήνονται να αφεθούν και χάνονται. Τα κορμιά παγώνουν και τα λόγια γίνονται μαχαίρια. Το τέλος δεν θυμίζει σε τίποτα την αρχή. Πονάει. Κι εκεί λίγο πριν το φινάλε μια λησμονιά σε κατακλύζει. Τι να έχουν απογίνει άραγε τα λόγια αγάπης; Πού να έχουν χαθεί…

Έχω ακούσει άπειρες φορές το κλισέ “Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι παιδάκι μου!” και κάθε φορά έχω την ίδια ανίκητη επιθυμία να παρέμβω και να πω πως όχι, δεν είναι! Αν το δούμε καθαρά αντικειμενικά και χιουμοριστικά, καμιά γυναίκα δεν έχει γνωρίσει όλους τους άντρες της υφηλίου για να μπορεί να το επιβεβαιώσει. Κι από…

Είναι στιγμές μέσα στον χρόνο που το μυαλό ταξιδεύει στα παλιά. Άνθρωποι που θεώρησα σημαντικούς σταθμούς, αλλά εν τέλει ήταν απλώς περαστικοί. Αναπολώ… και το μυαλό σταματά σε σένα. Κάθε φορά η ίδια αγωνία και παγωμάρα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι μέρος του λόγου ήσουν. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να μπεις στη ζωή μου. Ας…

Η ζωή είναι στιγμές, λένε. Μικρές, απλές, καθημερινές στιγμές. Όμορφες σκέψεις και συναισθήματα που σε κάνουν να νιώθεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Καμιά φορά δεν χρειάζονται μεγάλες και φαντασμαγορικές χειρονομίες για να αισθανθείς όμορφα. Σου αρκεί μια μικρή απλοϊκή κίνηση, μια αγκαλιά την ώρα που την χρειάζεσαι, ένας ζεστός καφές σε ένα δύσκολο…

Πίστευες ότι είχες βάλει τελεία. Μόνο που δεν ήταν τελεία, ήταν απλώς παύση – άνω τελεία. Είχες πει ότι η πόρτα έκλεισε τη στιγμή του τέλους. Ήθελες να πιστεύεις ότι όλα ανήκαν στο θλιβερό παρελθόν, το οποίο μπορούσες επιτέλους να κρύψεις βαθιά στην ντουλάπα σου. Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και το παρελθόν ξεπετάγεται για…

Το ήξερες, το έβλεπες να έρχεται, το περίμενες. Το τέλος ήταν κοντά. Ήταν μια φιλία που ξεθώριασε, ίσως και μια σχέση που ξέφτισε. Το τραβήξατε από δω, το φέρατε από κει, αλλά τίποτα δεν διορθώθηκε. Η ζωή αλλάζει και μαζί της αλλάζουν και οι άνθρωποι. Καμιά φορά ξεσκεπάζονται πρόσωπα και πέφτουν προσωπεία, άλλες φορές σας…

Γιορτινά στολίδια, φωτισμένες λεωφόροι, γέλιο και χαρά παντού. Είναι μαγική αυτή η εποχή του χρόνου και πολλοί θα θέλαμε να κρατούσε περισσότερο. Η μεγαλύτερη μαγεία όμως, κρύβεται σε αυτό το ζεστό οικογενειακό κλίμα γύρω σου. Το περιβάλλον αυτό μέσα στο οποίο έμαθες να αγαπάς, να νοιάζεσαι και να βοηθάς όπου και όπως μπορείς. Πόσα Χριστούγεννα…

Μήνας Νοέμβρης. Μια μέρα βροχερή και κρύα που ταίριαζε γάντι στην κατά τ’ άλλα τέλεια ζωή μου. Τα χρόνια που προηγήθηκαν δοκίμαζαν τις αντοχές μου και τα όρια μου συνεχώς. Δεν ξέρω αν τελικά σκλήρυνα τόσο μέσα μου και τίποτα δεν με άγγιζε ή αν έφτασα στο σημείο της παραίτησης. Κάπου εκεί σε γνώρισα. Δεν…

Είναι μαγική η στιγμή που γίνεσαι για πρώτη φορά μαμά. Μια λέξη τόσο μικρή, αλλά και τόσο μεγάλη συνάμα. Αντικρίζεις ξαφνικά ένα ζαρωμένο προσωπάκι και δυο ματάκια που με το ζόρι ανοίγουν και η αγάπη αποκτά μια άλλη έννοια. Ερωτεύεσαι αλλιώτικα και ορκίζεσαι ότι ποτέ δεν θα αφήσεις κανένα να βλάψει από το μικρό “δεματάκι”…

Αναπολείς όσα έχουν γίνει και όσα δεν έχουν έρθει ακόμη. Αναρωτιέσαι πώς έφτασες μέχρι εδώ, τι θα γινόταν αν οι επιλογές σου ήταν διαφορετικές. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να πάρεις μια συγκεκριμένη απόφαση τη δεδομένη στιγμή; Τι θα γινόταν αν διάλεγες κάτι άλλο; Η αλήθεια είναι ότι οι επιλογές είναι άπειρες και ποτέ…