Κατηγορία: – Αργυρώ Κ. –

Και από σίδερο να ήσουν, θα λύγιζες! Επί μήνες φλέρταρε, πάλευε, σε πολιορκούσε και διεκδικούσε μια θέση στη δική σου ζωή, στον δικό σου κόσμο. Σου έδινε όνειρα και σχεδίαζε με κάθε λεπτομέρεια το κοινό σας μέλλον. Σου υποσχέθηκε τον ουρανό με ολόκληρο το ηλιακό σύστημα, μέχρι το Άλφα Κενταύρου! Και τι έρωτας ήταν αυτός…

Έρωτας, αγάπη, φιλία, συνεργασίες και γνωριμίες… σχέσεις καθημερινά ανθρώπινες! Συμβίωση, αλληλεπίδραση και συναναστροφή «συνθέτουν» ρουτίνα! Στο παιχνίδι της ζωής, ανατροπές και αλλαγές, που απλά συμβαίνουν! Λες και είναι γραμμένες στο DNA μας να γίνονται… μεταλλάσσουν status και τροποποιούν σε χρόνο μηδέν το modus Vivendi και το modus Operandi! Μας αναγκάζουν να αφήσουμε στο παρελθόν μας…

Άνευ λογικών διεργασιών… ουδαμώς αποτέλεσμα επισταμένης σκέψης… γεννιέται σε καθεστώς πλήρους απουσίας στιγμών αναστολής και δισταγμών! Το αποτέλεσμα; Το λες και άγνοια κινδύνου! Συνοδεύεται με αλλαγή τροχιάς συναισθημάτων και ευθυγραμμίζεται σε πορεία σύγκρουσης με τη λογική και την τακτοποιημένη ζωή σου! Ανεξέλεγκτος και σαρωτικός! Σπίθα και πάθος! Αυτουργός και αυτόχειρας! Μία λέξη… έξι γράμματα… «Έρωτας»!…

Τόσο βολικός, τόσο καλόβολος, τόσο άνετος πάντα, τόσο «ναι» σε όλα! Δεν μου λες καλέ μου; Όλα καλά στον κόσμο σου; Σε ρωτάω γιατί όπως διαπιστώνω δεν γνωρίζεις απολύτως τίποτα για τον δικό μου κόσμο! Θες να μάθεις πως είναι; Είναι δύσκολα, σκληρά και μοναχικά! Δεν τελώ «υπό της σκέπης» κανενός προστάτη ανδρός να με…

Πού πήγε ο κόσμος; Τι απέγινε η μουσική; Σίγησε η πλάση… Σιωπή την ώρα που μιλούσαμε με την τύχη μας, αυτήν που μας έφερε στο σωστό δευτερόλεπτο, τον έναν απέναντι στον άλλον! Σιωπή για να ακουστούν οι χτύποι της δικής μου και της δικής σου καρδιάς που συντονίστηκαν! Σιωπή για να ακουστεί ο ήχος των…

Οκ! Η μοίρα μας έγραψε να συναντηθούμε! Κι όλα ξεκίνησαν καλά και πήγαιναν θαυμάσια, μέχρι που η συζήτηση ήρθε στις… «πρώην»! Δεν θα ξεχάσω ποτέ νομίζω εκείνον τον καφέ, όπου πήρα μαθήματα υπέρτατου πολιτισμού και εφαρμογής του σουηδικού μοντέλου σχέσεων στην Ελλάδα, μαθαίνοντας ότι οι «πρώην» μας δεν διαγράφονται, αλλά… μεταμορφώνονται σε «φίλες» μας! Σεβαστή…

Ο αιώνιος και σφαιρικός κόσμος, άφθαρτος και αγέννητος, είναι ο μόνος αρχιτέκτων της εσωτερικής του τάξεως κι αυτός ορίζει ότι ναι, μια μέρα θα είναι η τελευταία σου εδώ και μια νύχτα θα είναι η τελευταία σου στη γη. Κι εσύ δεν το ξέρεις! Θα πέσεις για ύπνο και θα σκέφτεσαι όσα ευχάριστα και δυσάρεστα…

Με όλη τη δίψα που έσερνε μαζί του το ανεκπλήρωτo, σε εκπλήρωση μιας ασύλληπτης επιθυμίας… Το πρώτο κοίταγμα στα μάτια… Η ψυχή αναθάρρησε, αναγνώρισε, σαν να είδε το καθρέφτισμά της στο νερό της λίμνης. Σε πλησιάζει σαν την πορεία του μοιραίου που έρχεται κατά πάνω σου και δεν μπορείς να το αποφύγεις. Σε προσεγγίζει αργά…

Ήταν κοντά στο τέλος του χειμώνα, όταν χόρεψα μαζί σου για τελευταία φορά. Σαν να μην υπήρχε αύριο, σαν να ήξερα ότι δεν θα σε ξαναδώ… Μετά από λίγες μέρες ζήτησες να χωρίσουμε. Συμφώνησα. Σε αποχαιρέτησα και σε παρέδωσα στη λήθη! Στις μέρες που ακολούθησαν το τέλος μας, δεν σε έψαξα, δεν με αναζήτησες! Τώρα…