Σκόρπιες λέξεις και μπερδεμένες έννοιες. Σκόρπια συναισθήματα μοιρασμένα σε όλους. Τόσα “σ’ αγαπώ” και “μ’ αγαπάς” χωρίς ουσία. Κανένας ποτέ δεν θα μπορέσει να εξηγήσει γιατί χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη. Ποια λέξη; Ποια;
Το “σ’ αγαπώ” αξίζει να σκορπίζεται; Να χαρίζεται; Να το ακούμε συνεχώς ανούσια, χωρίς συναισθήματα;
Δάκρυα σε μάτια εφηβικά, δάκρυα και στους μεγάλους.
“Μα μου έλεγε σε αγαπώ!”
Σε αγαπούσε ψυχούλα μου.
Κάποτε.
Τότε.
Παλιότερα.
Τι δεν καταλαβαίνεις;

Η ανάγκη να μας αγαπήσουν είναι μεγαλύτερη από το να αγαπήσουμε οι ίδιοι. Αρκεί να μας την πουν αυτή τη μαγική λεξούλα και τη σηκώνουμε σαν λάβαρο, την στέλνουμε στην παρέλαση της ζωής μας. Μία παρέλαση όμως δεν φτάνει. Η αγάπη είναι η σημαία της ψυχής, όχι παιχνίδι της στιγμής. Η αγάπη δεν σε δικάζει, δεν σε τιμωρεί. Η αγάπη σε σπουδάζει. Δίνει τροφή και ζεις με αυτήν. Η αγάπη κάνει λάθη, δεν σε κάνει παράφρων. Δεν είναι ένα έδρανο με ποινές. Είναι χάρισμα, δώρο Θεού.
Η αγάπη δεν είναι ζηλόφθονη. Δεν κατηγορεί, δεν αναιρεί, δεν προσβάλλει, δεν αδιαφορεί. Η αγάπη συναινεί! Πραγματώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Χωρίς απώλειες, χωρίς εγωισμούς. Δεν είναι φίλος της ο εγωισμός, η κακεντρέχεια. Δεν είναι τοξική, ούτε χειριστική. Τα δίνει όλα γιατί γιατί έτσι την λένε! Αγάπη!

Δεν κρατά τίποτα κρυμμένο στα κρυφά. Στο ουρλιαχτό της νύχτας στέλνει χαιρετίσματα. Στην άδεια και κενή ψυχή στέλνει οδηγίες. Σου μαθαίνει να μην παραπονιέσαι. Να δίνεις και να δίνεσαι. Να μην κάνεις άσχημες σκέψεις. Να πίνεις ζωή από τη ζωή της.
Η αγάπη σε κάνει άνθρωπο. Περπατάει στους δρόμους με αυταπάρνηση. Δεν είναι φυγόπονη. Το φύσημα του ανέμου την χαϊδεύει απαλά και σιγοτραγουδά… Μάθε την, άκουσέ την, άγγιξέ την. Μόνο ευτυχισμένο μπορεί να σε κάνει. Μη σε κατασπαράζει η κακία.