Εγώ είδα τον κόσμο στα μάτια σου. Εγώ ένιωσα αυτό που πρέπει να νιώθει κάθε άνθρωπος μες στα χέρια σου. Εγώ βρήκα ένα λιμάνι στη ζωή σου μετά από αντάρα. Εσύ δεν κατάλαβες. Όταν κατάλαβες, δεν μπορούσες να πιστέψεις. Κι όταν πίστεψες, επαναπαύτηκες. Έπαιρνες… απολάμβανες… Κι όμως ούτε τότε σε είδα σίγουρο για τον εαυτό σου. Ούτε τότε συμφιλιώθηκες με ό,τι είσαι και πήγαινες χέρι με χέρι με την αυτοκαταστροφή. Κρατώντας εγώ το δικό σου χέρι, πήγαινα όπου πήγαινες, ώσπου βρήκα τη δύναμη να σταθώ, να παραμερίσω τα δικά μου, για να γίνω γιατρός κι οδηγός και για τους δυο πλέον.
Κοιμόμουν και ξυπνούσα παλεύοντας να σου δείξω ότι αξίζεις. Έκανα τα πάντα για να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως σε αγάπησα εγώ, γιατί μόνο τότε θα άξιζε. Λένε ότι αν δεν αγαπήσεις πρωτίστως εσένα, είναι αδύνατο να αγαπήσεις έναν άλλον άνθρωπο. Κι όμως εσύ πρώτα αγάπησες εμένα κι έπειτα εσένα, απλά τούτη η αγάπη δεν μπορεί να είναι υγιής. Σου περνούσα με κάθε τρόπο το μήνυμα: με λόγια άπειρα και κυρίως πράξεις, ότι πρέπει να αποδεχτείς και να εκτιμήσεις το ποιος είσαι. Πρέπει να δεις τα κακώς κείμενα επίσης, να δώσεις αγώνα να τα διορθώσεις ή να τα βελτιώσεις, ώστε μια μέρα να είσαι περήφανος για τα πάντα σου. Αντιστεκόσουν ακούσια ή μη ενίοτε σε κάθε μου απόπειρα να σε μάθω όλα αυτά που έπρεπε ήδη να έχεις κατακτήσει πολύ πριν. Αυτό μου το έκανε ακόμη πιο δύσκολο, αλλά δεν τα παράτησα.
Δεν ξέρω αν μόνο η αγάπη μου το επέβαλλε ή έγινε κι ένα στοίχημα ανθρωπιάς κι ενσυναίσθησης. Σημασία έχει πως τα κατάφερα σε ένα μεγάλο βαθμό. Μα πάνω που άρχισα να απολαμβάνω το αποτέλεσμα, συνέβη το απίθανο: να παραδίδεις μαθήματα αγάπης εσύ σε εμένα. Να κρίνεις, να συγκρίνεις και να εκτοξεύεις από απόψεις σε συμβουλές ή προτροπές μέχρι εικασίες ή κατηγορίες. Θα μου πεις δεν έχεις δικαίωμα; Σαφώς, αλλά όχι να ξεχνάς ότι εγώ ήμουν ο άνθρωπος που σου έμαθα τόσα. Σου έδειξα πώς να σε αγαπάς και τι είναι αγάπη κι έρχεσαι τώρα να μου μιλήσεις εσύ για αυτήν; Για ποια αγάπη μου μιλάς λοιπόν;
Θώμη Μπαλτσαβιά