Τα λόγια είναι σαν τις πέτρες, αν τα ξεστομίσεις δεν γυρνάνε πίσω. Κι είναι και κάποιες λέξεις που μπορούν να πονέσουν, μπορούν να τραυματίσουν, μπορούν να σκοτώσουν. Είναι αυτές που πρέπει πριν τις ξεστομίσεις να σκεφτείς καλά, να είσαι σίγουρος για το ότι τις εννοείς, για το ότι δεν θα τις μετανιώσεις, για το ότι δεν θα προσπαθήσεις να τις πάρεις πίσω. Είναι αυτές που δεν πρέπει να λέγονται ελαφρά τη καρδία…
Κι είναι και κάτι “σ’ αγαπώ” που τόσο εύκολα χαρίζονται.
Είναι και κάτι “εγώ για πάντα” κι “εγώ ποτέ” που τόσο εύκολα ξεστομίζονται.
Είναι και κάτι “φεύγω” που τόσο εύκολα λέγονται.
Λέξεις σφαίρες που βγαίνουν από χείλη, σαν από λάθος εκπυρσοκρότηση. Μα κι από λάθος σκοτώνουν οι σφαίρες καρδιά μου. Λέξεις που όταν λέγονται χωρίς πλήρη συναίσθηση, μπορούν να απογειώσουν ή να προσγειώσουν απότομα, μπορούν να πονέσουν, να καταστρέψουν ανεπανόρθωτα ψυχές, γιατί ξέρεις… υπάρχουν ακόμη καρδιές που έχουν τα κότσια να νιώθουν.
Κι είναι και κάτι “σ’ αγαπώ” που μπορεί να γεμίσουν ελπίδες.
Είναι και κάτι “εγώ για πάντα” κι εγώ ποτέ” που μπορεί να ξυπνήσουν επιθυμίες.
Είναι και κάτι “φεύγω” που μπορεί να γονατίσουν.
Κι αν λίγη έστω ψυχή κρύβεις ακόμη μέσα σου, να προσέχεις πόσο εύκολα χαρίζεις τα “σ’ αγαπώ” σου, να προσέχεις πού μοιράζεις τα “εγώ για πάντα” και τα “εγώ ποτέ” σου. Και να ξέρεις να τιμάς τα “φεύγω” σου, γιατί αν εύκολα τα ξεστομίζεις, εύκολα στο πισωγύρισμά σου, θα βρεις πόρτες οριστικά κλειστές.
Κική Γιοβανοπούλου