Είσαι η γυναίκα μου, διότι είδα τα δάκρυά σου όταν εσύ το μόνο που ήθελες ήταν να χαμογελάς για να μη σε βλέπει κανείς.
Γιατί είδα την ερημιά της ψυχής σου, εκείνη την ερημιά που κανένα μέικ απ δεν κρύβει, κανένα κραγιόν δεν ξεβάφει.
Είσαι η γυναίκα μου, για τα λόγια κανενός άλλου δε λύγισαν την αγάπη μου, γιατί τα κουτσομπολιά των ανθρώπων πέρασαν από το αυτί μου και δε δηλητηρίασαν την αλήθεια που αισθάνθηκε η ψυχή μου για εσένα.
Γιατί μου ψιθυρίζεις στο αυτί “σε συγχωρώ”, για όλες εκείνες τις φορές που σου γκρίνιαξα παραπάνω ή σε ζήλεψα δίχως να υπάρχει λόγος.
Είσαι η γυναίκα μου, διότι εσύ άγγιξες την ψυχή μου όταν το πλήθος γύρω μου με προσπερνά αδιάφορα.
Γιατί μου έδειξες πως εκτός το δέρμα και την επιδερμίδα, διψασμένη ήταν και η ψυχή μου.
Είσαι η γυναίκα μου, διότι λειτουργείς ως ένα φανάρι στους πιο σκοτεινούς δρόμους της ψυχής μου.
Γιατί η καρδιά μου στα χέρια σου είναι ακριβή, λες και είναι πορσελάνη.
Είσαι η γυναίκα μου, διότι μαζί σου δε σκέφτομαι το ότι κάποια μέρα θα πεθάνω, αλλά το ότι γεννιέμαι καθημερινά…
Μαρία Σκαμπαρδώνη