Ο χρόνος λένε πως γιατρεύει τις πληγές των ανθρώπων, κυλάει σαν νερό και σβήνει τις φωτιές από τις καρδιές που ερωτεύτηκαν, απ’ τις καρδιές που γέμισαν από αγάπη, εμπιστοσύνη, όνειρα και στη συνέχεια πυρπολήθηκαν από ένα πενιχρό “αντίο”. Λένε πως η ζωή συνεχίζεται, πως μετά την δύση έρχεται η ανατολή και καλύπτει με φως όλα τα σκοτάδια μας. Λένε… Εγώ δεν ξαναείδα ανατολή από την στιγμή που έφυγες, απ’ την στιγμή που σου τελείωσα, μόνο απέραντο σκοτάδι.

Δεν έμεινε καρδιά για να χτυπήσει, η φωτιά σου την έκαψε ολοσχερώς. Στάχτη φοράω στα έρμα στήθη μέσα, απομεινάρια της αγάπης σου, μια αγάπης ζοφερής όπως οι πράξεις σου που την περιβάλλουν. Δεν πίστευα ποτέ ότι ο άνθρωπος που αγάπησα και πίστεψα όσο κανέναν άλλον θα μου φερόταν έτσι, θα απομακρυνόταν σιγά σιγά με ύπουλο τρόπο, αφού πρώτα θα με γέμιζε ενοχές, ανασφάλειες πως η σχέση μας περνάει κρίση απ’ το πουθενά, για να έχει τον χρόνο να παίζει διπλό ταμπλό… Ή νόμιζες πως δεν θα το μάθαινα; Καλώς ή κακώς, όλα σε αυτή την ζωή μαθαίνονται και με τον καιρό πληρώνονται.