Η απόσταση φταίει; Το κενό της διαδρομής από καρδιά σε καρδιά μεγαλώνει;
“Αν θα φύγεις, ξέχασέ με!” πόσο άσχημο ήταν θυμάμαι όταν άκουσα τη φράση αυτή… Γύριζε ξανά και ξανά στο μυαλό μου σαν μία μύγα γύρω από το κεφάλι μου. Αν θα φύγω, σε ξεχνάω…
“Ναι, γιατί αν με αγαπάς δεν γίνεται να φύγεις, έχω υποχρέωση να ζήσω στον τόπο που γεννήθηκα Γιασεμί! Φοιτήτρια είσαι! Ζήσε εδώ, παντρέψου με και μείνε!”.
Ωραία πρόταση γάμου “παντρέψου με φοιτήτρια”, σαν να λέμε, σιγά τα αυγά κορίτσι μου, τα λεφτά έχουν αξία, όχι οι σπουδές… (μόνη δίνω τις εξηγήσεις στις δηλώσεις, τους διαλόγους, τις απαντήσεις στον εαυτό μου).

Μία μαγεία χάθηκε, εκείνη Γιασεμάκι μου, του έρωτα η χάρη. Τι γίνεται τόση χαρά, χάθηκε το φεγγάρι;
Αχ γιαγιά μου με τους στίχους σου… Δύει ο ήλιος ξαφνικά και τη θέση του έρχεται να πάρει η συννεφιά.
“Να συμβιβαστώ Πέτρο μου για να ζήσω… Εδώ, το νησί πανέμορφο, εσύ, ο ήρωας του νησιού… Με μία τέτοια “υπέροχη” πρόταση γάμου – ελληνική ταινία είναι η ζωή Πετρή μου;
Εγώ στο σπίτι στα παιδιά και εσύ ο μεγαλέμπορος ζωάρα με κανόνες στη γυναίκα…”. Πόσο στραβή!
Μου πήρε δύο χρόνια να καταλάβω… πάλι καλά που πήρα το πτυχίο μου, καλά που έγινα δασκάλα. Όχι ότι με ρώτησες ποτέ οτιδήποτε αφορά τα μαθήματα, τα συναισθήματα, τις δυσκολίες μου.

Γιατί δεν μπόρεσα να δω λογικά τι ήθελες εσύ; Μια συμβίωση στο νησάκι, με μαθηματική ακρίβεια… καλή νύφη να γίνω για τους γονείς σου και καλή μάνα για τα παιδιά μας, γιατί για πολύ καλή σύζυγος αμφιβάλλω αν οι αντοχές μου θα περίσσευαν. Μια σχέση με πρωταρχικό στόχο το γάμο και έπειτα ένα παγωμένο διαζύγιο, ένα τρίτο πρόσωπο ίσως. Μπόλικη κατανόηση, τεράστιο χάσμα επικοινωνίας, αλλά αν φύγω να σε ξεχάσω, ξανά μουρμουρίζω…

“Θα φύγω αγάπη μου, γιατί είναι νωρίς για σχέδια και γάμους” σου απάντησα “αν η απόσταση δεν μας χωρίσει, θα γίνουμε ένα για πάντα, αυτό μπορώ να σου το υποσχεθώ, να προσπαθήσουμε όμως μαζί και θα τα καταφέρουμε, να διοριστώ, να μη χαθούν τα χρόνια των σπουδών μου βρε Πέτρο….”
Μα το χέρι σου στο λαιμό μου έκανες την αποκάλυψη του παλιοχαρακτήρα σου ακόμα πιο έντονα και σοκαριστικά, σφίγγοντάς με.
“Θα μείνεις εδώ! Τον Πέτρο δεν τον άφησε ποτέ καμία Γιασεμάκι μου. Κατάλαβες; Σε αγαπάω και θα σε έχω. Αν φύγεις, θα έχεις άσχημη ζωή να ξέρεις! Τι θα κάνεις καημένη; Μία δασκαλίτσα θα είσαι για όλη σου τη ζωή.”. Κάτι σαν απειλή ακούστηκε αυτό στα αυτιά μου…

Χαμογέλασα με αγάπη, κοιτώντας σε στα μάτια “Με συγκινείς καλέ μου! Πες μου πότε θα ήθελες να γίνει ο γάμος μας, να προλάβουμε! Προλαβαίνουμε; Πρέπει να το πω στις ξαδέρφες μου. Γιατί γονείς δεν έχω όπως ξέρεις” συμπλήρωσα με πίκρα “Ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις….”.
Μία ευχαρίστηση στο πρόσωπό του, μία λάμψη, κάτι πρωτόγνωρο. Είχε γίνει το δικό του, το κτήμα που ήθελε, το είχε μπροστά του.
“Σε δύο εβδομάδες θα φτιάξουμε χαρτιά” μου απάντησε ενθουσιασμένος, “Όταν υπάρχουν χρήματα, όλα γίνονται γρήγορα Γιασεμάκι”. Γέλασα και εγώ, το Γιασεμάκι της θλίψης και της μοναξιάς. Μα κράτησα το πόνο μου μόνο για μένα.

Το έμαθε όλο το νησί. Το γεγονός του Σεπτεμβρίου! Σύντομα θα ήμουν η γυναίκα του πλουσιότερου άνδρα εκεί. Τα χαμόγελα αυξήθηκαν, όπως και τα κομπλιμέντα.
Η υποκρισία της εποχής, αλλά και της ζωής των ανθρώπων… αυτό βέβαια ίσχυε ανέκαθεν από τους προηγούμενους αιώνες, δεν ήταν ένα καινούργιο γεγονός.
Οι επόμενες μέρες έτρεχαν γρήγορα μπροστά μου.
Σχεδόν όλοι κοιτούσαν την κοιλιά μου. Ναι, πώς δεν το σκέφτηκα! Νόμιζαν ότι ήμουν έγκυος! Περίφημα, θα το διασκεδάσω ακόμα περισσότερο!
Μα δεν θα κλάψω, η γιαγιά Γιασεμίνα αν ζούσε θα ήταν μες στο γέλιο, σαν ένα πουλί που τιτίβιζε.

Τα χρήματά μου έφταναν για ό,τι είχα στο μυαλό μου, αρκετά από την καλοκαιρινή μου δουλειά στα καταλύματα, το ταμείο ανεργίας που θα ερχόταν και στη συνέχεια κάτι φακελάκια από τα δώρο γάμου. Αυτά τα διασκέδασα, ήταν όλα όσα έπρεπε. Οι ξαδέρφες έφτασαν περιχαρείς για το μεγάλο γεγονός, κουκλάρες, στολισμένες στο ξενοδοχείο όπου θα ντυνόμουν νύφη και θα ερχόταν η όμορφη άμαξα να μας πάρει.
Ο γιος του κυρ Παντελή του σοφέρ, σε λίγο καιρό θα ήταν γιατρός, ακόμα είχε ξεμείνει στο νησί έως το τέλος Σεπτεμβρίου. Θα με πήγαινε στον Πέτρο, τον δυνατό, τον ισχυρό, τον σημαντικό! Το χέρι μου άγγιξε το λαιμό μου, μία ανεπαίσθητη μαυρίλα ακόμα λίγο κρατούσε, παρά τις μέρες που είχαν περάσει.

Στην είσοδο οι ξαδέλφες μου, δυο φίλοι και εγώ.
Η νύφη λευκό πουκάμισο, τζιν μπλε ξεβαμμένο, σπορτέξ και τσάντα πλάτης… δίχως βαλίτσα.
Πέντε ζευγάρια μάτια κοιτούσαν και πέντε στόματα ανοιχτά. Μίλησα πρώτη.
“Έτοιμοι; Φύγαμε;”
“Γιασεμάκι μου τι έχεις; Τρελάθηκες; Η εκκλησία έχει γεμίσει έως τον κάτω δρόμο! Όλο το νησί είναι στο ξωκλήσι, περιμένουν! Ο Πέτρος θα γίνει ρεζίλι!”
“Ο γάμος δεν θα γίνει, ίσως γιατί ο λαιμός μου για να αναπνέει και να τραγουδάω στα παιδιά μου νανουρίσματα, επιβάλλεται να μην έχει σημάδια.”
Δεν ξέφυγαν από τα μάτια όλων οι μελανιές από τα δάκτυλα. Θυμό στο βλέμμα τους και απογοήτευση.

“Όχι φίλοι μου, δεν θέλω νεύρα, ούτε θυμούς. Φύγαμε για αεροδρόμιο, όλα είναι κανονισμένα. Εκτός και θέλετε να πάτε στην εκκλησία, γιατί εγώ με αυτό…” δείχνοντας ένα φάκελο γεμάτο με χρήματα “θα σας καλούσα διήμερο στην Ιθάκη!”.
“Δεν πιστεύω ότι το εννοείς…” είπε ο Σωτήρης που έλιωνε για μένα τα δύο τελευταία χρόνια.
“Σας περιμένω έξω, έχω νοικιάσει ένα τζιπ.”
Κανείς δεν έκανε δεύτερες σκέψεις, γιατί όσοι σε αγαπούν είναι δίπλα σου, όσοι σε αγαπούν δεν ρωτούν. Μόνο στέκονται, μόνο σέβονται.

Το τζιπ γέμισε φωνές και μουσική. Στο τέρμα το τραγούδι του γνωστού τραγουδιστή “μου έχει έρθει απόψε μία τρελή ιδέαααα”, δεν άφηνε περιθώρια για δάκρυα. Ή τώρα ή ποτέ.
Κανένας δεν αξίζει να πληγώνεται, αλλά και καμία γυναίκα δεν αξίζει τη βία. Όταν σου χτυπήσει την πόρτα μία φορά, θα στη χτυπήσει ξανά και ξανά. Σε άφησα στα σκαλιά της εκκλησίας για να σου μιλήσει ο πάτερ για τη φωτογραφία με τα δάχτυλά σου στο λαιμό μου.
Γιατί κανένα Γιασεμί όλου του κόσμου δεν αξίζει την παλάμη σας!