Αν έκανα λάθη; Πολλά. Αν θα ξανακάνω; Οπωσδήποτε. Μα λέω να πρωτοτυπήσω, να μην ξαναπέσω στα ίδια. Γιατί το κάθε λάθος αν το κάνεις πάνω από μία φορά, δεν είναι πια λάθος, χαρακτηρίζεται αυτόματα επιλογή. Και πια επιλογή μου είναι να μην χαραμίζομαι, να μην χαρίζομαι, να μην ξοδεύομαι σε ό,τι δεν αξίζει.

Αν έκανα λάθη; Πολλά. Πολλά και τα πλήρωσα όλα ακριβά και τοις μετρητοίς. Και είναι ευτύχημα που μπορώ να λέω πως έχω ξεχρεώσει, πως δεν οφείλω σε κανέναν. Σε κανέναν, εκτός ίσως από μένα, γιατί σε εμένα οφείλω πολλά. Δυστυχώς έγινα η ίδια χρεώστης εαυτού, σε μια προσπάθεια να πληρώνω δυσβάσταχτους τόκους άλλων. Δυστυχώς…

Κι αν μπορώ να ορίσω το πιο φριχτό μου λάθος, είναι αυτό που έκανα σε μένα την ίδια. Σε μένα που δεν με πίστεψα, που δεν μ’ εμπιστεύτηκα, που δεν με πρόσεξα. Σε μένα που δεν με προστάτευσα, που δεν με προφύλαξα, που δεν με υπερασπίστηκα. Αν μπορώ να ορίσω το πιο φριχτό μου λάθος, είναι που για ό,τι αγάπησα, έσπασα σε κομμάτια για να χωρέσω στα δικά του θέλω. Αν μπορώ να ορίσω το πιο φριχτό μου λάθος, είναι που για ό,τι λάτρεψα, διαλύθηκα για να “τοποθετηθώ” εκεί που ήθελαν, εκεί που βόλευα, εκεί που δεν ενοχλούσα. Μα τα λάθη πρέπει να μας γίνονται μαθήματα και τώρα πια, ξέρω…

Τώρα πια ξέρω πως εκείνος που ζητάει να σπάσεις για να ταιριάξεις, είναι αυτός που δεν θα κάνει ένα βήμα πίσω για σένα. Αυτός που απαιτεί να διορθώσεις, δεν θα κάνει μισή προσπάθεια ν’ αλλάξει τα όποια κακώς δικά του κείμενα. Αυτός που περιμένει να πάρει 10 προκαταβολή, δεν θα δώσει 1 ρέστα. Τώρα πια ξέρω κι αρνούμαι να στριμωχτώ για να ταιριάξω, αρνούμαι να παραδοθώ για να κατακτηθώ, αρνούμαι να μοιάσω για να βολέψω. Με πλήγωσα πολύ ξέρεις… με πόνεσα ανεπανόρθωτα, με τιμώρησα ανελέητα. Μα μεγάλωσα πια, γιατί ξέρεις, οι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν με τα χρόνια μα με τις πληγές. Και μου κατάφερα πολλές…