Λες να ξαναβρεθούμε;
Κι αν ναι, πες μου, υπάρχουν πιθανότητες να φωνάξουν οι ψυχές μας;
Θα αντέξεις ένα βλέμμα;
Θα μπορέσεις να αρθρώσεις ένα γειά;
Πες μου μια αλήθεια πριν σε πάρει πάλι το αγέρι συντροφιά…
Ξεχνιούνται οι μεγάλες αγάπες;
Αλλάζουν ρότα οι ψυχές;
Στρίβουν στενό και γίνονται καπνός;

Δεν έπαιξες μαζί μου, αλλά με τον εαυτό σου!
Ήμουνα κομμάτι σου.
Έγινα δικό σου….
Γράφω συχνά για σένα, γεμίζοντας σελίδες με μπλε μελάνι πένας, σε κάθε άδεια γραμμή ζωγραφισμένη η μορφή σου…
Ακολουθώ τις γραμμές και το λευκό χαρτί με τις λέξεις, σχηματίζει την σιλουέτα σου.
Κάθε σελίδα και μία εικόνα, μία μορφή ίδια.
Εσύ.

Μένω μουγκή και σε θαυμάζω, αφού δεν σε έχω πλάι μου…
Oι σελίδες ιερές, ατσαλάκωτες, στο τελείωμά τους με τις λέξεις να γιορτάζουν την παρουσία σου.
Δεν θορυβώ καθόλου.
Είναι γιορτή σιωπής.
Νομίζεις πως σε ξέχασα;
Δεν μπόρεσα ποτέ.

Ανήσυχος, πνευματώδης με χιούμορ ζηλευτό.
“Άστεγη” ήμουν πριν από σένα, χωρίς αγκαλιά.
Το στέγαστρό σου γερό ατσαλένιο, δυνατό.
Λίγο κρασί για συντροφιά, τις νύχτες μας γιάτρευε…
Είχα την αγάπη να σου δώσω… τόσο που σε τρόμαξε.
Την φοβήθηκες.
Ήμασταν σαν τρεχούμενο νερό, κρυστάλλινο από ποτάμι, καθαρά συναισθήματα χωρίς απαιτήσεις…

Τη διαδρομή φοβήθηκες, μην τρελαθείς μου είπες από τα συναισθήματά σου.
“Μαζί δεν θα είμαστε ποτέ” μου είπες δακρυσμένος.
Δεν θα μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου.
Αν με αγαπάς, καριέρα δεν θα κάνεις – ήταν οι τελευταίες σου λέξεις. Κρατώντας το πουκάμισό σου έφυγες… σαν βαρίδι, τα πόδια σου δεν σε βαστούσαν…
“Δειλέ” ψιθύρισα από φόβο μην με ακούσεις.
Και περίμενα… έλεγα θα ξανάρθεις.
Δεν έκλαψα, ούτε πόνεσα, μετρούσα μόνο σελίδες με τα γράμματα, τις λέξεις, τις εικόνες.

Ούτε μαράζωσα θα πω…
Έζησα το υπέρτατο συναίσθημα ανθρώπου.
Άραγε θα σε δω ξανά;
Λες να ξαναβρεθούμε;
Σα να απαντά η εικόνα σου για πρώτη φορά…
Πισώπλατα δεν θα μιλήσω τώρα όμως πια.
Δεν θα σε πω ξανά “δειλό”.
Δίπλα σου θα περάσω και θα σε αγνοήσω.
Γιατί δεν ζεις ακούω, μόνο υπάρχεις.