Πλέον με φοβίζει η διαπίστωση ότι δε φοβάμαι τόσο, ότι δε με τρομάζουν τόσα. Κάνω απολογισμό και φτάνω στο συμπέρασμα ότι τελικά τους φόβους μου, τους αντιμετώπισα στα ίσια. Τον κάθε ένα ξεχωριστά, τον κοίταξα κατάματα κι αναμετρήθηκα μαζί του. Πέρασα μαζί του λεπτά που έμοιαζαν αιώνες, μου ρούφηξε κομμάτια της ψυχής μου ώσπου στο τέλος τον ξόρκισα.

Ήταν πολλοί οι φόβοι και αρκετοί από αυτούς έδειξαν το πιο σκληρό τους πρόσωπο κι έναν αδυσώπητο χαρακτήρα. Υπήρξαν στιγμές που δεν ήξερα ποια είμαι κι ούτε ήθελα ενδεχομένως να ανακαλύψω. Υπήρξαν δευτερόλεπτα που πάλευα για μια ανάσα, νύχτες που δεν ξημέρωναν ποτέ και ένα αύριο που ήταν ίδιο με το χτες μην έχοντας καν ελπίδα. Αν με ρωτάς πώς βγαίνει κανείς από μια ρουφήχτρα τέτοια, δεν ξέρω να σου πω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι θύμωσα με μένα κι ίσως αυτό πάτησε ένα κουμπί. Επιστράτευσα το πείσμα που είχα από την κούνια μου και οπωσδήποτε ένιωσα κάτι ανώτερο να με βοηθά κι ας το ονομάσει ο καθένας όπως θέλει.

Πέρασα άπλετο χρόνο με τον εαυτό μου και ζήσαμε όλες τις εκφάνσεις μέχρι να ισορροπήσουμε. Βιώσαμε την αγάπη με την ψυχή μου, την απόλυτη κόντρα με το μυαλό μου. Βυθιστήκαμε σε πελάγη άγρια με την καρδιά μου μέχρι να βρούμε σωσίβιο να επιπλεύσουμε. Γίναμε ακροβάτες με τα όνειρά μου, προσπαθώντας να μην πέσουμε, αφού ξέραμε πως δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας από κάτω.