Για πόσο ακόμη; Το ότι θέλησα να δεχθώ και να αποδεχθώ καταστάσεις και θέματα που σ’ αφορούν, δεν είναι γιατί γεννήθηκα υποτακτική και δεν ξέρω να διεκδικήσω τι θέλω ή ακόμα και τι μου αρμόζει! Το ότι αποφάσισα να κάνω τις δικές μου υπερβάσεις, δε σου δίνει ξέρεις το δικαίωμα να ζεις και να αναλώνεσαι στην τρομοκρατία του υπερεγώ σου, κάνοντας σκλάβα των θέλω και των πρέπει σου εμένα.
Αν το δεις σοβαρά και ψυχανεμισθείς τη δική μου ιδιοσυγκρασία, το μόνο βέβαιο και σίγουρο, θα ‘ταν να αντιληφθείς, πως όχι δεν ξέρω, αλλά επιδιώκω με αγάπη και καλοσύνη, με δοτικότητα και χωρίς να αποσκοπώ κάπου με ευστοχία, τη δική μου ψυχή, που ‘χει ανάγκη από τροφή και όχι από ψυχρολουσία. Αλλά μερικά άτομα μεγαλωμένα και άκρως φασιστικά διαμορφωμένα τα κύτταρα του εαυτού τους, προς έπαρση κι ιδιαίτερα προς επιβεβλημένη δική τους αναγνώριση, να γίνεσαι και εσύ έρμαιο, καθώς το νερό που πίνετε, ίσως εκεί να ‘ναι η αιτία. Φυσικά αυτό το λέω εντελώς σαρκαστικά και ιδίως για να δείξω την άκρως απομονωμένη κοινωνία σας, που δε λέει να ταχθεί και να υπαχθεί στα νέα μοντέλα κοινωνίας, παρά να στέκει και να καρτερά σε κοινωνικά σχόλια που δεν κάνουν τίποτα άλλο, μερικοί και μερικές, απ’ το να ασχολούνται με τις ζωές και τα όνειρα των άλλων.
Ένα κλίμα που ασφυκτικό όπως είχε εξακολουθήσει να υφίστατο, δεν έλεγε να μου επιτρέψει να αναπνεύσω και να πάρω τις βαθιές ανάσες και διαφωτισμού οπτικές γωνίες, μέσα απ’ τις αγωνίες της ζωής μας. Στέκει η θέληση και αντιδρά η επιδίωξή μου, στο να επεξηγήσω και κυρίως να διαδραματίσω εγώ ρόλο πρωταγωνιστικό, παρά του κομπάρσου, με θέληση και τήρηση δικών μου απαράβατων κανόνων νουθεσίας του είναι μου, παρά να παραπαίει η σύσκεψη των έργων μου σε συνάρτηση με τα λόγια μου, εκδηλώνοντας μανιφέστα όχι προσάρτησης, παρά εξάρτησης και δόλιας προσαρμογής, σε καθεστώτα ειλώτων, συνιφασμένα με παραμύθια διαχρονικά και πάντα αποφευκτέα, με λευκή σημαία την αξιοπρέπειά μας και μόνο.
Άννα Ζανιδάκη