Οτιδήποτε καινούργιο αρχίζει, έχει την αίσθηση του ωραίου, ακριβώς γιατί το νέο πάντα φέρνει έναν ενθουσιασμό και μια αισιοδοξία. Σε γεμίζει χαρά, γιατί παρόλο που δεν ξέρεις τι σε περιμένει, για κάποιο λόγο σε κυριεύει η θετικότητα του ‘όλα θα πάνε καλά’ και του ‘αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά και καλύτερα’. Θέλουμε πολύ να το πιστέψουμε. Το έχουμε ανάγκη. Είναι ο μόνος τρόπος να πείσουμε τον εαυτό μας να προχωρήσει και να κάνει το βήμα.

Με αυτό το κίνητρο ελπίδας, λοιπόν, πορευόμαστε. Και για λίγο καιρό όλα όντως είναι ρόδινα. Ίσως επειδή κι εμείς αυτό θέλουμε να δούμε και παραβλέπουμε όλα τα υπόλοιπα που μπορεί να μην είναι και τόσο καλά. Μα όσο βολευόμαστε σε μια κατάσταση, τόσο μειώνεται σιγά σιγά και ο αρχικός ενθουσιασμός. Αρχίζουμε να μπαίνουμε σε μια ρουτίνα όπου ξεφυτρώνουν πράγματα που μας ενοχλούν εν τέλει. Είτε είναι κάτι που θα μας πουν, μια συμπεριφορά που δε θα μας αρέσει, ή απλά κάτι που δεν γίνεται. Γιατί σε όλους μας αρέσει να μας εκτιμούν και να μας το δείχνουν. Να αναγνωρίζονται τα όσα κάνουμε σε μια δουλειά, σε μια σχέση, σε οτιδήποτε γενικότερα. Είναι όμορφο να ξέρεις πως η απουσία σου καταλογίζεται, πως σε ψάχνουν όταν λείπεις, πως ανησυχούν για σένα, αλλά συνάμα πως σε υπολογίζουν όταν είσαι εκεί και βλέπουν την αξία που προσδίδεις.