Λέω να σου μιλήσω επιτέλους για κάτι που αποφεύγω. Θέλω να σου πω για όλα τα “σ’ αγαπώ” μας. Ναι, είναι πολλά και διαφορετικά και μάλλον ευτυχώς! Θυμάμαι ένα απελπισμένο “σ’ αγαπώ”, που δεν γεννήθηκε με χρώμα φωνής ποτέ, μα το ούρλιαζαν όλοι οι πόροι του κορμιού σου όντας μακριά μου. Σκέφτομαι ένα “σ’ αγαπώ” που όλη νύχτα ζωγράφιζαν τα χέρια σου πάνω μου κι εγώ συναντήθηκα με το Θεό. Αχ… το άλλο που ξεστόμισες σε ανύποπτη στιγμή κι ήταν το τελευταίο που θα περίμενα να ακούσω…

Ακόμη μερικά “σ’ αγαπώ” και των δύο ταυτόχρονα, που τελικά δεν ήταν “σ’ αγαπώ”, αλλά “μου λείπεις αφόρητα κι απλά δεν υπάρχω χωρίς εσένα”. Το πιο σπουδαίο όμως είναι το δικό μου “σ’ αγαπώ”, που ήταν σε αναμονή κι αποτελούσε όνειρο να στο πω αφού δεν είχα προλάβει… κι αυτό δεν σε ξέχασε ποτέ όσο κι αν προσπάθησα.

Θυμάμαι ωστόσο κι ένα “σ’ αγαπώ” που αναγκάστηκα να παραδεχτώ κάποτε πρώτα στον εαυτό μου. Ένα μεγάλο, που περίμενα να ακούσω από σένα και πρωτίστως το εισέπραξα με πράξεις κι η λέξη ήρθε εκ των υστέρων. Δεν ξέρω αν θέλω να φέρνω στη μνήμη μου κάποια “σ’ αγαπώ” πολύ θυμωμένα που έγιναν σφαίρες να σε πυροβολήσω. Μήτε μπορώ να πω με σιγουριά ότι δε θα άλλαζα κάποια “σ’ αγαπώ” και των δύο, αναφορικά με το τι τα κινητοποίησε, πώς χρωματίστηκαν, γιατί άργησαν ή ήρθαν νωρίτερα και αν είχαν στόχο τελικά, για τον οποίο ποιος θα αποφανθεί αν επετεύχθη…

Ξέρεις κάτι όμως αγαπημένε; Αγαπώ όλα τα “σ’ αγαπώ” μας. Επίσης θέλω να υπάρξουν κι άλλα! Κανένα δε μοιάζει με το άλλο, αλλά αυτό που μετράει είναι να είναι αληθινά και να βγαίνουν από την ψυχούλα. Δεν έχει σημασία επίσης ποιος θα πει τα περισσότερα απ’ τους δυο μας.

Μπορεί να ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω γι’ αυτά ή να μου αρέσει να το λέω και σαφώς να το ακούω, όμως ξέρω καλά ότι πιο σημαντικό είναι οι πράξεις που το επισφραγίζουν, το επιδεικνύουν και το απογειώνουν. Αυτές οι κινήσεις, τα βλέμματα, οι υποχωρήσεις, οι θυσίες, η κατανόηση, οι εκπλήξεις και τόσα άλλα, καταστούν το “σ’ αγαπώ” μας υπέροχο και στιβαρό. Μόνο έτσι ίσως αντέξει στο χρόνο…

Θώμη Μπαλτσαβιά