Πόσες φορές, περίμενα μια αγκαλιά, να έρθει να κουμπώσει στα σπλάχνα μου. Αμέτρητες.
Πόσες φορές πλάγιασα, χωρίς ένα ζεστό κορμί που θα με αγγίξει για να ζεστάνει την πληγωμένη μου καρδιά. Αμέτρητες.
Πόσες φορές ήθελα να δραπετεύσω, να ξεφύγω από την μοναξιά μου, αφού αποκούμπι μιας αγκαλιάς δεν έβρισκα στον ορίζοντα. Αμέτρητες.
Τόσες αμέτρητες φορές, που έπαψα να μετράω, έπαψα να ελπίζω ότι θα βρω κι εγώ εκείνη την αγκαλιά που θα δέσει με τη δική μου.

Εκείνη η αγκαλιά που θα γίνει βράχος σε κάθε λύπη και καημό.
Εκείνη η αγκαλιά που θα γίνει βάλσαμο σε κάθε πόνο και αναστεναγμό.
Εκείνη η αγκαλιά που θα θεραπεύσει κάθε αρρώστια και κάθε ασθένεια ψυχής.

Μα ήρθε μια μέρα η δική σου αγκαλιά. Άκουσε τις πιο κρυφές μου σκέψεις. Με αντάμωσε και σε μια στιγμή όλα τα άλλαξε.
Τώρα όπου κι αν πάω, συναντώ μόνο την δική σου αγκαλιά, που είναι το σπίτι μου. Είναι η καρδιά μου, είναι η ασπίδα μου για να πολεμήσω και να μπορέσω να προσπεράσω κάθε κακό. Κάθε μάχη που έμελλε πριν σε γνωρίσω να είναι άνιση. Τώρα όλα είναι πιθανά. Όλα μπορώ να τα παλέψω με την ασπίδα μου. Με το αστέρι μου, εσένα, να κουβαλώ μες στην ψυχή μου.