Όλα εδώ πληρώνονται, έτσι δεν λένε; Δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει κάτι τέτοιο. Πολλοί άνθρωποι φαίνεται να την γλιτώνουν φθηνά, παρά τις σκληρές, έως απαίσιες συμπεριφορές τους. Ξεπληρώνουν ίσως σε μια άλλη σφαίρα ύπαρξης; Ποιος ξέρει…
Το βέβαιο είναι ότι εγώ δεν ανήκω σε εκείνους που έμειναν στο απυρόβλητο. Γιατί εγώ τα δικά μου λάθη τα πλήρωσα, όχι πιο ακριβά απ’ ό,τι θα έπρεπε, αλλά ακριβοδίκαια… Θέρισα ακριβώς αυτά που έσπειρα.

Πλήγωσα, αλλά σε μια στροφή της μοίρας πληγώθηκα. Φέρθηκα συχνά χωρίς ευαισθησία, για να γευθώ κι εγώ την σκληρότητα. Άδειασα ανθρώπους και με άδειασαν…
Μα πλήρωσα και τα λάθη που έκανα απέναντι στον εαυτό μου. Τότε που δεν άκουσα την φωνή μέσα μου, τότε που άφησα χώρο σε αρνητικά άτομα και καταστάσεις, που δεν όρθωσα το ανάστημά μου, δεν υποστήριξα τα ‘’θέλω’’ μου… Βγήκα σε ανεπιθύμητα μονοπάτια κι έφταιγα γι’ αυτό.

Και κάπου στα μέσα του δρόμου, έριξα μια ματιά στο ταμείο της ζωής μου, για να διαπιστώσω πως δεν θέλω να χρωστάω σε κανέναν και δεν ζητάω δικαίωση από κανέναν. Όπως παραδέχθηκα και ζήτησα συγχώρεση για τα σφάλματά μου, έτσι κι έδωσα άφεση αμαρτιών σε όσους με πίκραναν.