Εδώ και καιρό σε παρακολουθώ και ας μας χωρίζουν θάλασσες και βουνά. Δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ, όμως σε ξέρω καλύτερα απ’ τον καθένα. Ξέρω πώς νιώθεις, τι σκέφτεσαι, τι ονειρεύεσαι, τι χρειάζεσαι, ξέρω επίσης πως αυτά που σου λέω τώρα σου φαίνονται περίεργα, ίσως αστεία, μα η ζωή η ίδια είναι περίεργη και αστεία! Ξέρω τι περνάς, γιατί δεν είσαι ο μόνος άνθρωπος που αντιμετωπίζει τις ίδιες καταστάσεις. Βρίσκεσαι σε μια σχέση που καθημερινά βουλιάζεις στη σκιά της, αυτή η σχέση γίνεται άγκυρα και σε τραβάει στο βυθό. Μπορεί να αγάπησες μία θάλασσα, αλλά πνίγεσαι στα κύματά της. Ξέρω ότι τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου για συνοδοιπόρο στης ζωής το ταξίδι, τον αγαπάς περισσότερο από τον εαυτό σου, γνωρίζω ότι έχεις κάνει πολλά για να κρατήσεις ζωντανή αυτή τη σχέση, ότι έχεις κάνει μεγάλες θυσίες για να δείξεις πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είναι αυτός για σένα και έχεις παραμελήσει τον ίδιο σου τον εαυτό, έναν εαυτό που ακόμα και αυτός σε έχει απαρνηθεί.

Δεν έχεις όρεξη και διάθεση για τίποτα, κοιτάζω το πρόσωπό σου, μονίμως σκυθρωπό, αλήθεια έχεις σκεφτεί πόσο καιρό έχεις να χαμογελάσεις με την ψυχή σου και όχι μηχανικά; Έχεις σκεφτεί πόσο καιρό έχεις να νιώσεις την ευτυχία να σου γεμίζει το άδειο σου κορμί; Θυμάσαι τον λόγο που δημιούργησες μία συντροφική σχέση; Φοβάσαι μήπως χάσεις έναν άνθρωπο που σε κερνάει καθημερινό πόνο, που δεν σε σέβεται, που σε χλευάζει, που δεν θέλει να σου δείξει με απλές καθημερινές πράξεις την αγάπη του για να μην χάσει την βολή του και χαραμίσει για σένα δύο σταγόνες ιδρώτα, παρά αρκείται μόνο σε όμορφα λόγια της στιγμής, αδιαφορεί να σου δείξει την αξία σου, να σου δείξει πόσο ξεχωριστό κομμάτι είσαι στη ζωή του. Αυτός ο άνθρωπος σε θεωρεί τόσο μα τόσο δεδομένο!

Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ εσύ θυσιάζεις τα πάντα για αυτούς, αυτοί θυσιάζουν εσένα για τα “θέλω” τους. Ποταποί άνθρωποι, ποταπά συμπεριφέρονται. Όποιος άνθρωπος δεν σε γουστάρει, ας σε αφήσει να φύγεις, όχι να σε κρατάει με διάφορους τρόπους για να σε βασανίζει. Εσύ κάθεσαι υπομένεις και αναπολείς παλιές ευτυχισμένες στιγμές μαζί του, σου λείπουν απλά πράγματα που έκανε στην αρχή και τώρα έχουν γίνει ανάμνηση, ζεις με την ελπίδα αυτός ο άνθρωπος να αλλάξει, να ξαναγίνει όπως πριν που φόραγε τη μάσκα της υποκρισίας για να δείξει αυτά που ήθελες εσύ να δεις, έτσι μόνο μπορούσε να σε κερδίσει, η αξία της ψυχής αυτών των ανθρώπων ισοδύναμη με μία κάλπικη λίρα, καμία αξία και ας λάμπει στο φως μέχρι να βγει η σκουριά από μέσα της στην επιφάνειά της.