Πόσο θέλουν να μας τρελάνουν, όταν συστάσεις της ζωής που δε λένε να μη σε βγάλουν απ’ τα ρούχα σου δε θα πω, αλλά είναι σ’ εκείνη τη θέση που τα θέλω και τα πρέπει μας δε λένε να κάνουν πίσω και αυτόματα δηλώνουν και διαδηλώνουν τα τρωτά και άτρωτά μας σημεία. Καταστάσεις που εγείρεται η όσφρηση συνθηκών, που διεξάγουν απολίτιστους τρόπους επικοινωνίας τόσο, όσο και άγουν συμπεριφορές ακατάλληλες, προς το ποιόν και τον χαρακτήρα του ατόμου. Στεγάζονται σκέψεις και επισκέψεις του νου, σε διαδικαστικά μερίδια ευθύνης μεν, αλλά τέτοιας που είναι η βαρύτητα, ώστε η θέληση και η ατόφια επικοινωνία, να βλάπτεται απ’ την ανασφαλή απαίτηση του άλλου, για επίρριψη ευθύνης και μόνο γι’ αυτήν.

Πόσο θέλουν να μας τρελάνουν, όταν βλέπουμε ξεκάθαρα να παραποιούν την αλήθεια, να κομματιάζουν τις ψυχές μας κι ένα παραπάνω να συνθλίβουν τα τεταρτημόρια του εγκεφάλου εκείνου, που δε δύναται να αποστασιοποιηθεί απ’ την κακοποίηση που λαμβάνει. Πόσες νύχτες δεν δαπανήθηκαν στον προϋπολογισμό της ψυχής μας και στην καταναλωτική δράση του εαυτού μας και των πληγών που προκλήθηκαν, ώστε να νιώσουμε και να ανανεώσουμε συμβάσεις και προδιαγεγραμμένες εκτίσεις ποινών των θέλω μας, στα κρεματόρια των θέλω τους!

Στρίβουν το μαχαίρι μέσα μας, χωρίς να είναι μάλλον σε θέση να διεκδικούν τη στάση ζωής τους, χωρίς ντροπή και φιλότιμο, τσίπα και μπέσα, για να αντέξει η ψυχή μας στα καταγώγια των χαμαιτυπείων των σαθρών υποστάσεων και διαστάσεων του είναι τους. Καταγωγές αριστοκρατικές, τα θέλω μας και τα πρέπει μας, εν διαστάσει με τα υφιστάμενα προηγμένα θέλγητρα της δικής μας αντιπροσώπευσης, από τα κείμενα και τα γραμμένα κιτάπια της ζωής μας, ώστε οι τύποι, τα ανδροειδή εκείνα τυπάκια, που στο όνομα του υπέρ εγώ τους, σκοτώνουν συνειδήσεις και αλλοιώνουν τα δικά τους καλά στοιχεία, ώστε μεταλλαγμένοι να είναι οι πιο έκδηλοι και ολοφάνεροι εχθροί του δικού μας εγώ, καθαρά και μόνο, προς αποφυγή και λύτρωση από αυτούς.