Ποιος σου είπε ρε φίλε ότι επειδή κλαίω – ναι, κλαίω πολύ και με όλα και συχνά- δεν είμαι δυνατή; Αναίσθητη δεν είμαι και υπάρχει τεράστια διαφορά. Ποιος σου έμαθε εσένα ότι το να κλαις αποτελεί γκρίνια ή ανεπάρκεια διαχείρισης; Από πού το συμπέρασμα ότι δεν έχω αντοχές, επειδή τα μάτια μου κι η ψυχή μου πλημμυρίζουν εύκολα; Πάρ’ το αλλιώς φίλε, γιατί είσαι γελασμένος και θα εκπλαγείς. Έχω μεγάλη δύναμη μαζί με ευαισθησία… ναι, το μπορώ και δεν θα το άλλαζα κιόλας! Αντέχω όσο δε φαντάζεσαι, αρκεί να το επιλέξω και βρίσκω τρόπο και δρόμο να χειρίζομαι τα πάντα.

Αν κλαίω, είναι γιατί είμαι αληθινή. Κλαίει άπειρες φορές το παιδί μέσα μου κι όχι εγώ. Κλαίει το παράπονο ή η αδικία, γιατί ζητάνε τα σωθικά να ξαλαφρώσουν. Κλαίω επειδή όλα τα ζω στο max, με αγγίζει το καθετί και με αφορούν ουσιαστικά. Λυπάμαι που όλα αυτά δεν τα καταλαβαίνεις… πόσο κρίμα να δίνεις λάθος ερμηνεία στο πιο φυσιολογικό κι ανθρώπινο γεγονός, που στο φινάλε είναι και δικαίωμα, αλλά και ορμέμφυτο. Άκου και κάτι ακόμη φίλε, δε κλαίω για να εμπνεύσω τον οίκτο, ούτε στρατηγικά ώστε να πετύχω κάτι. Δεν κλαίω για να εκβιάσω στοργή ή τρυφερότητα, με απώτερο σκοπό την παρηγοριά. Σίγουρα δεν κλαίω για να πάρω με τέτοιο τρόπο συναισθήματα αγάπης.