“Είσαι όμορφη…” μου έλεγες, αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλά σου κάθε σπιθαμή του δέρματός μου. “Είσαι όμορφη…” μου έλεγες, όσο έχανα ανάσες μέσα στα φιλιά σου. Και ναι, τώρα που το σκέφτομαι τόσο καιρό μετά, τότε ίσως ήμουν πιο όμορφη από ποτέ, γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είσαι πιο όμορφος απ’ όταν είσαι ευτυχισμένος. Και μαζί σου ήμουν…

Ναι, η ιστορία έδειξε πως ό,τι έλεγες, ήταν μια υπέροχα καμουφλαρισμένη πλάνη. Ναι, η ιστορία έδειξε πως όσα μου έταζες, ήταν ένα όμορφα σερβιρισμένο παραμύθι. Ναι, η ιστορία έδειξε πως ήταν όλα ψέματα. Ψέματα προσεχτικά τοποθετημένα το ένα πλάι στ’ άλλο, έτσι που να μοιάζουν με παράδεισο. Ψέματα στρατηγικά ειπωμένα, έτσι που να μοιάζουν μ’ αγάπη. Ξέρω… όπως και ξέρω πως δεν είμαι όμορφη όπως τότε. Είμαι πια ήρεμη ναι, αλλά αυτή η σπίθα στα μάτια μου παραμένει πεισματικά σβηστή, αυτό το φως στο χαμόγελό μου παραμένει επίμονα χαμηλωμένο, αυτή η λάμψη στο πρόσωπό μου, παραμένει θαμπή.