“Φυσικά θα προσπαθήσω αγόρι μου!”
“Φυσικά και θα αγωνιστώ!”
Και θα ρίξω τα μούτρα μου, όπως λένε, μέχρι εκεί που δεν φαντάζεσαι! Με ενοχλεί η φράση “δεν μπορώ”. Τι δεν μπορώ; Να τρελαθώ για αυτό που γουστάρω; Μπορώ και θα το κάνω.
Θα φάω χυλόπιτα. Ναι και; Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις λένε.

Όχι ρε φίλε, δεν ζητιανεύω. Δεν είναι ζητιανιά ο έρωτας, η καψούρα, η αγάπη, η κοινή πορεία ζωής, τα όνειρα. Και την πόρτα σου θα χτυπήσω και ας με διώξεις. Δεν πειράζει, μία χαρά θα βολευτώ στα σκαλοπάτια σου, μέχρι το πρωί που θα την ανοίξεις, για να φύγεις για δουλειά… θα σε κοιτώ και θα χαμογελώ.

Αν γίνω ρεζίλι; Μπουκώσαμε από τα ΑΝ…. Αν το ένα, αν το άλλο, ας γίνω! Δεν θα συμβιβαστώ με το τίποτα. Με εκείνο ή το άλλο. Μπορούσα και δεν το έκανα… και γιατί δεν το έκανα; Για ποιο λόγο; Δεν το επιδίωξα να σε γουστάρω, έτυχε. Η μοίρα, η στιγμή, η καρδιά που δεν με ρώτησε. Μόνο με διέταξε.

Όχι, δεν με γείωσες. Φοβήθηκες μη σε πνίξω βλάκα. Γι’ αυτό θα επιμείνω. Έχω επιλέξει τι θέλω! Πες με εγωίστρια! Θα σε έχω. Μην κουνάτε το κεφάλι χαζούλες. Έτσι σας τους αρπάζουν οι καπάτσες και μένετε με το πατατάκι στο χέρι μπροστά από την τηλεόραση.
Ταπεινά χαμομηλάκια μου, η ζωή είναι μία. Μία φορά ζούμε, δεύτερη δεν έχει, πάρτε το χαμπάρι.

Και εγώ υπομονετικά περιμένω νύχτα και μέρα, πότε κρύο πότε ζέστη. Η καρδιά μου έχει όλη την αγάπη του κόσμου και θα την προσφέρω χωρίς εγωισμό χωρίς οίκτο, χωρίς πόνο, χωρίς κλάματα. Το αποδεικνύουν οι πράξεις μου. Είναι αυτές που δεν καλουπώνονται, είναι αυτές που δεν πνίγονται . Γιατί μπορώ, γιατί έχω πίστη, γιατί ελπίζω… Γιατί εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.