Αυτό ήταν το στοίχημα μαζί σου. Να μην γίνω τελικά σαν και σένα. Να καταφέρω να μην γίνω ψεύτικος, άδειος από συναισθήματα, διπρόσωπος, φθηνός. Βλέπεις εμείς οι άνθρωποι είμαστε σαν τα φρούτα στην φρουτιέρα, όταν ένα σαπίζει, αρχίζουν να σαπίζουν όλα. Δεν ξέρω πού βρήκα την δύναμη, πώς κράτησα ακέραιο τον δικό μου χαρακτήρα και δεν παρασύρθηκα στην κατρακύλα που με έσπρωξες. Έχω δύναμη πολύ, το ξέρω, πάντα το ήξερα και να που τώρα επιβεβαιώθηκε κιόλας.
Ξέρεις, είναι πολύ εύκολο όταν σου έχουν πει τόσα ψέματα, όταν σε έχουν κάνει να αισθάνεσαι πολλές φορές αόρατος, όταν σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν έρχεσαι πάντα σε δεύτερη μοίρα, είναι πολύ εύκολο να κάνεις και εσύ το ίδιο. Όταν γυρίσει ο τροχός, όταν αλλάξει η κατάσταση να θέλεις να πάρεις το αίμα σου πίσω. Αλλά όχι, εγώ το κέρδισα το στοίχημά μου. Μου φτάνει που είμαι συνέχεια στο μυαλό σου και που γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να με έχεις ποτέ.
Αυτή ίσως είναι και η χειρότερη τιμωρία σου.
Να ξέρεις ότι με πλησίασες τόσο πολύ, χωρίς όμως να καταφέρεις να με “αγγίξεις” ποτέ.
Αφιερωμένο…
Ρούλα Παγιαλάκη