Πώς να μπορέσω να ζήσω ελεύθερη, να δω τη ζωή ανάλαφρα με βλέμμα λαμπερό… Τον άνεμο να μη με ζυγώνει συνεχώς. Να φθάνω με το λευκό πουλί στη χώρα των μουσείων. Στην όχθη του Παρισιού, μόνη να ζήσω τις εκρήξεις που βαστώ μέσα μου. Εκεί που άφησα τον ένα και μοναδικό πίνακα ζωγραφισμένο, με αναμνήσεις της Ελλάδας. Το λευκό της αγνότητας, το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε της θάλασσας, το σμαραγδί των ματιών σου. Τον ονόμασα “Ελλάδα ελεύθερη”. Δίχως σύννεφα.
Ανάμεσα στον πίνακα των ισχυρών και ταλαντούχων Βανγκ Γκογκ, Ρενουάρ, εκεί σε άφησα καλέ μου… χρόνια. Διχασμοί με κράτησαν μακριά σου. Τέχνη λατρεμένη. Το ρολόι σταμάτησε… 1970 αιώνας λάμψης… δάκρυα κυλούν στα δύο μου μάτια. Ηφαίστεια κρύβω. Μυστικό κλειδωμένο στο ντουλάπι του χρόνου. Σαν ξύπνησα από το όνειρο χωρίς βαλίτσα σίμωσα κοντά σου. Στέκεις στον τοίχο κρεμασμένος, λογής ανθρώπων σε θαυμάζουν. “Δεν πωλείται” γραμμένο στα Γαλλικά. Πίσω μου εσύ, ο έρωτας.
-Ήρθες… Σε περιμένει χρόνια.
Ακούω τη φωνή σου, τα δάκρυά μου ρώγες σταφυλιού… Ψυχή μου ελευθερώθηκες!
Ευαγγελία Αλιβιζάτου