Τα μάτια μου έγιναν μικρές πηγές που μόλις σε θυμηθούν αναβλύζουν δάκρυα, έγιναν μικρά φράγματα που υπερχειλίζουν, σταματούν για λίγο μέχρι να έρθει το επόμενο κύμα συναισθημάτων να ταράξει τη λάμψη τους και να τα κάνει να γυαλίσουν από αγάπη, έρωτα. Τον τελευταίο καιρό χρησιμοποίησα μαζί σου την έκφραση «Δεν ξέρω». Μαζί σου… δεν ξέρω τι νοιώθεις, δεν ξέρω τι περιμένεις, δεν ξέρω πού πάμε. Επίσης χρησιμοποίησα μαζί σου το ρήμα «νοιώθω» και το ρήμα «θέλω». Νοιώθω, θέλω να είμαστε μαζί, σε θέλω πολύ, θέλω να σε δω. Λες ότι τις διάβασες. Μου υποσχέθηκες ότι θα φτιάξουν τα πράγματα πριν ένα μήνα, ίσως να μου είχες υποσχεθεί και πριν δύο μήνες. Μέλος της λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων, σε πίστευα. Ακόμα σε πιστεύω δηλαδή. Η διαίσθησή μου μπορεί να μου έλεγε άλλα, μα εγώ πάντα πιστεύω ότι αν πραγματικά θέλεις κάτι, θα βρεις τρόπο.

Σου είχα γράψει ένα βράδυ ότι εγώ για σένα θα έβρισκα δικαιολογία να πάω στο φεγγάρι, σου έστελνα την αγάπη μου με το χελιδόνι, σου έλεγα να γυρίσεις τα μάτια στον ουρανό να δεις τα αστέρια και να νοιώσεις τον χτύπο της καρδιάς μου. Με συνεπήρες, σε ένα ταξίδι που δεν μετανιώνω, ένα ταξίδι όμως που γεύτηκα από τον απόλυτο έρωτα μέχρι το απόλυτο κενό. Αυτό το νοιώθω τόσο έντονα σήμερα. Που δεν ξέρω πού είσαι, αν είμαι λίγο στη σκέψη σου, αν με θυμάσαι και να αναπολείς όσα ζήσαμε. Αν όντως ένοιωσες για μένα κάτι. Αν νοιώθεις κάτι. Θέλω να τα παρατήσεις όλα και να φύγουμε χέρι χέρι… ακούω το τραγούδι «Ξανά»…