Πριν φύγω από το κρεβάτι σου, άφησα το δάκρυ μου να κυλήσει. Έπνιξα το ασίγαστο παράπονό μου μεσ’ το μαξιλάρι σου. Στο επόμενο δευτερόλεπτο, γύρισες το πλευρό σου πριν καν το καταλάβεις. Κι έμεινα μετέωρη πάνω από το προσκέφαλό σου, να αναρωτιέμαι τι γυρεύω εγώ εδώ μαζί σου…
Αφουγκράστηκα την αναπνοή σου, προσπάθησα να διαβάσω τις σκέψεις των ονείρων σου, μα τίποτα. Γιατί όλο θέλω να υποφέρω, να βασανίζομαι, αφού ξέρω πολύ καλά πως δεν μου αξίζει να χρεώσω άλλη μια φορά ένα μαρτύριο στο λογαριασμό μου.
Όταν δεν ταιριάζουν δύο άνθρωποι, τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Τους δρόμους τους πρέπει να αλλάζουν, τις κατευθύνσεις τους σε άλλη γη να ορίζουν. Μου έχει λείψει μια ζωή δίχως δράματα και κλάματα. Γι’ αυτό προτιμώ να φεύγω πια, αθόρυβα από τη ζωή όσων δεν ξέρουν να με εκτιμούν.
Αφού έχασα μια θέση στη καρδιά σου, αποχωρώ. Δεν μου αρέσει να ενοχλώ. Αν έρθει εκείνη η εύλογη ώρα και το συνειδητοποιήσεις, θα είναι πια αργά. Ξέρω πως κάπου εδώ, περισσεύω λοιπόν. Προτιμώ τα δικά μου εδάφη στρωμένα με ήρεμα νερά δίχως αμφιβολίες, επιφυλάξεις και βολέματα από ανθρώπους που κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους.
Joanna Sou