Ήρθες το βράδυ μες στην σκέψη μου ξανά, να απλώσεις την φωτιά σου, να κάψεις απομεινάρια της καρδιάς που έχουν το όνομά σου. Βαρύ φορτίο ο χωρισμός μας, που κουβαλάω εδώ και ένα χρόνο και για τους δύο. Κάποτε ήμασταν δύο ψυχές ένα σώμα. Ζεσταινόμασταν από την ίδια καρδιά, αυτήν που μοιραζόμασταν παρέα. Συναισθήματα κοινά που αναδύονταν απ’ τον πυθμένα της καρδιάς. Κύματα έστελνε η ζωή, την σχέση μας να πνίξει, μα ήμασταν βράχος ακλόνητος. Γινόμασταν όλο και πιο δυνατοί. Σε κάθε τρικυμία κέρδιζαν οι ψυχές μας. Κρατούσαμε ζωντανή την σχέση μας. Πίστευα πως αυτός ο βράχος για πάντα θα κρατήσει, μα η ζωή έχει δική της λογική.

Τώρα χιλιάδες “σ’ αγαπώ” πνίγηκαν στην σιωπή σου, πνίγηκαν στο τρίτο πρόσωπο που έφερες στην ζωή σου. Λένε “στους δύο τρίτος δεν χωρεί”, μα εσένα δεν σε ένοιαζε να έχεις και τους δυο ελαφρά τη καρδία… Εμένα όμως με πλήγωσες. Γι’ αυτό αποχώρησα. Δεν ήθελα λασπόνερα να πλένουν την ψυχή μου.

Ένας χρόνος έχει περάσει και η πληγή που άνοιξες στα στήθη μου, δεν έχει κλείσει ακόμα. Η νύχτα με έφερε στο μέρος όπου για πρώτη φορά ενώθηκαν τα χείλη μας, κάτω απ’ το φως του δειλινού, ψηλά, στα σκαλιά μιας έρημης παραλίας… Μια ψύχρα διαπερνά το κορμί μου και ο ήχος των κυμάτων φέρνει το γέλιο σου στα αυτιά μου. Μια ψευδαίσθηση πως σε έχω συντροφιά μου… ο παφλασμός τους μου θυμίζει την αλήθεια, μέχρι να με αγκαλιάσει πάλι η μοναξιά μου.