Πώς ακριβώς ορίζεις τους “δικούς σου ανθρώπους”; Εκείνοι που πληγώνουν, που κυλά το ίδιο αίμα στις φλέβες μας; Τότε μιλάμε για τον πιο μεγάλο πόνο, ικανό να σε κρατά ξάγρυπνη τα βράδια και προβληματισμένη τη μέρα. Είναι η αίσθηση της ανεπάρκειας που νιώθεις, λες κι είσαι σ’ έναν τόπο Κρίσης, όπου ό,τι κι αν κάνεις, θεωρείσαι λίγη.

Ξέρεις φίλη, εμένα μόνο ο Θεός επιτρέπω να με κρίνει για τις επιλογές μου, τα λάθη μου και τα σωστά μου, κανείς άλλος. Το “θέλω” μου δεν το παραβιάζει κανείς, ούτε τον αυτοσεβασμό μου. Γιατί να το κάνω άλλωστε, επειδή τυγχάνει να είμαστε συγγενείς; Αν αυτό είναι η δική σου αφορμή για να ξεδιπλώσεις το “εγώ” σου και τη μιζέρια που σε περιβάλλει, δικό σου πρόβλημα.