Κι ο καιρός περνούσε, περνά και θα περνά. Κι όλο και περισσότερο, μια μικρή λεξούλα με τεράστιο νόημα έρχεται στα χείλη. Διστάζει να χρωματιστεί με φωνή κι ενίοτε βγαίνει σα ψίθυρος. Φοβάται να ντυθεί με συναίσθημα, γιατί δεν έμαθε να κολυμπά κι έτσι θα πνιγεί στα δάκρυα που θα μοιάζουν απειλητικό πέλαγος. “Κάποτε”… κάποτε ήμουν αλλιώς, κάποτε δε θα έκανα αυτό, μήτε θα ανεχόμουν το δείνα. Κάποτε όλα ήταν αλλιώς! Αυτή η ταπεινή λεξούλα σύντομα γίνεται δηλητήριο κι αρχίζει να κυλά σε κάθε φλέβα, σε κάθε αρτηρία, ως να συναντήσει το χτυποκάρδι, ώσπου να καθίσει στο θρόνο της ψυχής, μέχρι να φυτέψει σε κάθε δρόμο του μυαλού το σήμα του μονόδρομου.

“Κάποτε”… Κάποτε το ένα, κάποτε το άλλο και τώρα τι; Πού πήγαν όλα αυτά που είχε τούτο το “κάποτε”; Πού πήγες εσύ, που πλέον δε θες άλλη τροφή εκτός από το “κάποτε”; Γιατί θεωρείς ότι μόνο κάποτε ήταν όλα όμορφα, πολύτιμα και τακτοποιημένα; Σταμάτα λοιπόν! Το παράκανες! Άσε το “κάποτε”, γιατί πίσω δε γυρνά, όπως δε γυρνούν και τα χρόνια, τα λόγια, οι πράξεις, οι αποφάσεις, τα συναισθήματα. Όσο λατρεύεις αυτή τη λέξη, δε θα πηγαίνεις πουθενά. Όσο της επιτρέπεις να ανεβαίνει στο στόμα σου, εκείνο θα σε τιμωρεί αρνούμενο να ξεστομίσει άλλες λέξεις. Όσο χορεύεις ταγκό με το “κάποτε”, θα καταλήξεις να χορεύεις μόνη σου, μη βλέποντας πως υπάρχει κι άλλη μαγεία γύρω σου.