Τρέχεις, αλύπητα τρέχεις, χάνεσαι μεσ’ τα προβλήματα. Τρέχεις να τα προλάβεις όλα, με ταχύτητα φωτός. Τρέχεις να ξεφύγεις από τον αλήτη νου σου. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, δεν προλαβαίνεις να ξαποστάσεις, μια ανάσα να δώσεις στα πνευμόνια σου, που προσπαθούν απεγνωσμένα να δώσουν λίγο οξυγόνο ώστε να στείλουν στο αίμα σου, να κυκλοφορήσει σε όλο το κορμί σου, για να φτάσει στη καρδιά σου και να σου πει «σταμάτα ως εδώ. Μην τρέχεις σε ξένα μονοπάτια. Πού πας; Είναι επικίνδυνα, με ακούς; Δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσουν!»
Το ξέρω, θέλεις να ρισκάρεις, θέλεις να τολμήσεις, να μη σε πουν δειλό. Βαρέθηκες να ακούς να ξεστομίζουν λέξεις, που δεν σου αρμόζουν, που δεν σε χαρακτηρίζουν. Αγνόησέ τους, με ακούς; Αγνόησέ τους! Μην θυμώνεις, μην ξεστομίζεις και εσύ αντίστοιχα λόγια που δεν τους αξίζουν. Είναι πληγωμένοι κι αυτοί. Δεν σε γνωρίζουν βαθιά. Δεν ζουν τη δική σου ζωή. Δεν μπορούν να σε νιώσουν. Κουβαλάνε το δικό τους φορτίο, τις δικές τους μαχαιριές. Τρέχεις λοιπόν, σε αδιέξοδα μονοπάτια, σε προβλήματα που σε βασανίζουν, σε εμπόδια που σε καθυστερούν.
Όμως, όσο κι αν τρέξεις, ο αλήτης νους είναι εκεί και παραμονεύει. Δεν σε αφήνει να ησυχάσεις, ειδικά όταν βραδιάζει. Όταν κοπάζει η καταιγίδα, όταν βάζεις χειρόφρενο σε όλα σου τα προβλήματα και τις έγνοιες, τότε έρχεται να σε βρει, ανυπομονεί. Δεν σε ξεχνά. Δεν θα σε αφήσει ήσυχο όσο κι αν το εύχεσαι. Μπορεί να τον ξεγελάς λίγο τη μέρα, αλλά το βράδυ είναι πάντα παρόν στο γνώριμο ραντεβού σας. Σε περιμένει στο μαξιλάρι σου, ανάμεσα στα σκεπάσματά σου και διεκδικεί μια θέση στην αγκαλιά σου, να σε πάρει από την αγκαλιά του Μορφέα. Ένα ανεπιθύμητο ραντεβού με τον αλήτη νου, που όσο κι αν σε γοητεύει, στο τέλος σε στέλνει στα τάρταρα, σε βασανίζει με τις σκέψεις του, με τους αθόρυβους λογισμούς του. Όσο κι αν θες να ξεφύγεις, είναι πάντα εκεί, να βασανίζει την ψυχή σου.
Joanna Sou