Είναι βαρύ το πένθος αυτής της σχέσης. Νιώθω έναν διαρκή, διαπεραστικό και βαθύ πόνο στο στήθος όταν σε σκέφτομαι, όταν έρχεσαι στο μυαλό μου ως σύντροφος και ως παρέα… Το ιδανικό μου για να φύγει ο πόνος; Να σε έπαιρνα αγκαλιά, όπως σε έπαιρνα πάντα. Να σε φροντίζω, γιατί μου άρεσε να σε φροντίζω. Σταμάτησα να φροντίζω για εσένα και έφυγες. Ούτε εμένα δε μπορώ να φροντίσω τελευταία με όλα αυτά. Θρέφεται μια αγωνία για συναίσθημα και με ζητάει το έξω διακαώς. Μέσα μαζί σου πεθαίνω. Έξω ζω.

Θέλω να αναφερθώ σε μια εκδοχή του παρόντος. Θέλω να σου πω τις σκέψεις μου. Είναι φυλακισμένες. Γράφω δακρύζοντας. Είμαι πολύ στεναχωρημένος που δεν είμαστε μαζί. Μια αγκαλιά ρε παιδιά ζητάει ο άνθρωπος αυτός… Είναι τόσο αφιλόξενος ο κόσμος, που όταν ούτε στο σπίτι σου δε φτάνει η αγκαλιά, όλα γίνονται πιο δύσκολα και ο πόνος αρχινάει πάλι. Με αυτά που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα, το ξενύχτι και την παγωμένη νύχτα της Παρασκευής, σήμερα πονάω πολύ. Και κλαίω.

Είμαι πολύ ευαίσθητος σε ό,τι έχει να κάνει μαζί σου. Νιώθω ότι θέλω να φύγω μακριά για ένα διάστημα, να εξαφανιστώ ή να εξαφανιστείς για να μετριάσω το αποτέλεσμα αυτού του χωρισμού. Όμως σε αγαπώ πολύ. Με τα λάθη σου. Και με πονάει πολύ και μου λείπει η αγκαλιά σου. Αυτή η ασθενική, που πάλευα να της μάθω να με αγκαλιάζει, τόσο πολύ τη θέλω. Αλλά θα περάσει λένε. Θα φύγει… Δεν ξέρω τι θα συμβεί μετά. Στο τώρα μου το σώμα πονάει στη σκέψη ότι δεν είμαστε μαζί – ο ένας να καλύπτει και να φροντίζει για τον άλλον.

Πονάω όταν μπαίνω στο σπίτι και λείπεις το βράδυ. Ξυπνάω περιμένοντας και σφίγγομαι. Και πονάω. Σήμερα πονάω πολύ, σου το ‘πα; Έρχεται και επιστρέφει η επιθυμία να χόρευα μαζί σου στο πάρτι και να ήμασταν ελεύθεροι πάλι. Και χάνεται στο σκοτάδι του βλέμματός σου και στον χορό των βημάτων σου κάπου μακρύτερα από όπου πατούν τα δικά μου. Δε χαμογελούν τα μάτια σου για εμένα και πονάω που το ζω.