Προσπάθειες και ξανά προσπάθειες. Επιμονή στον μέγιστο βαθμό να σώσω μια σχέση που εξαρχής φαινόταν πως έχει ένα τέλος προδιαγεγραμμένο. Ανέλπιδες απόπειρες να σε ταρακουνήσω, μπας και κάνεις κάτι για εμάς. Όλες μου οι προσπάθειες έβρισκαν τοίχους. Δέκα να γκρεμίζω εγώ, εκατό να χτίζεις εσύ. Κάποια στιγμή όμως και ο ερωτευμένος κουράζεται. Οι αντοχές εξαντλούνται και τα νεύρα σπάνε. Κάπου εκεί έρχεται και η ξενέρα.
Τώρα μου ζητάς να κάνουμε πράξη όσα ονειρευτήκαμε. Τώρα μωρό μου ζητάς τι; Να ζήσουμε αυτά που σου ζητούσα εγώ κάποτε με επιμονή και εσύ δεν είχες χρόνο; Χρόνο είχαμε, πάντα έχεις χρόνο γι’ αυτά που θες. Χρόνο για εμάς δεν είχες. Τώρα, άστο μωρό μου… ξενέρωσα!
Κάποτε σου είχα πει “μην σκέφτεσαι το χώρια, σκέψου το μαζί και το πώς”, τώρα που η ονειροπόλα εκείνη πέθανε, θα σου πω “καλή καρδιά, στο χώρια μας σκέψου πως κάποτε κάποια σε ερωτεύτηκε τόσο βαθιά που θα θυσίαζε τα πάντα, αλλά δεν είχες χρόνο”…
Mary R