Αρχή. Όμορφο πράγμα και συνάμα τρομαχτικό. Έκανα αρκετές, προσπαθώντας να σκέφτομαι θετικά και να αποδιώχνω το όραμα του τέλους. Δεν θέλω να δεχτώ βλέπεις ότι κάθε αρχή θα έχει και από αυτό. Κι όταν ερχόταν, ήταν ένας μικρός θάνατος. Κι ένιωθα μόνη κι αβοήθητη. Απελπισμένη, λες και μόνο σε μένα συνέβη. Θέλω να σου πω ότι έκανα λάθος! Όλα συμβαίνουν σε όλους κι όλοι πιστεύουν το ίδιο δυστυχώς. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Δεν ήμουν ούτε μόνη. Πάντα υπάρχουν κάποιοι δικοί μας άνθρωποι γύρω που μας αγαπούν, μας νοιάζονται, θέλουν και μπορούν έστω λίγο να μας στηρίξουν. Εμείς κλείνουμε τα ρολά και επιτρέπουμε στη θλίψη να γίνει το δέρμα μας. Εμείς μένουμε αμέτοχοι όταν το μυαλό μας μοιάζει σταματημένο ρολόι και εθιζόμαστε στον πόνο, ώσπου να γίνει το μόνο οικείο περιβάλλον τελικά. Αφήνουμε το φόβο να μας δέσει με σχοινί και την παραίτηση να αναλάβει πρωταγωνίστρια στη ζωή μας. Θυσιάζουμε ψυχή για κάτι που αργότερα θα εμπεδώσουμε ότι δεν έπρεπε.

Όχι φίλη, δεν είσαι η μόνη που περνάς δύσκολα. Όχι, δεν είσαι μόνη. Δες δίπλα σου, γύρω σου! Όχι φίλη, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, μήτε το δικό σου. Όχι φίλη, δε θα πάθεις τίποτα και στο εγγυώμαι. Θα γίνεις πιο δυνατή, πιο σοφή και θα πας παρακάτω, αγαπώντας σε πιο πολύ. Θα ξέρεις ποια είσαι, τι θες, τι αξίζεις πλέον. Δεν ήταν λάθος, ούτε αποτυχία, μα ένα μάθημα και σίγουρα ένα μονοπάτι για να σε οδηγήσει εκεί που πρέπει. Δεν είσαι η μόνη που απογοητεύτηκες ή αναγκάστηκες να κάνεις καινούρια όνειρα. Θα είσαι η μόνη όμως που θα μείνεις εκεί, στον πάτο ή στο τίποτα, αν δεν σηκωθείς. Δεν είσαι μόνη σου, παρά μόνο αν το επιλέξεις. Εντάξει φίλη; Κατάλαβες;