Και έτσι απλά την άφησε να φύγει ξανά και για πάντα αυτή τη φορά… Τίποτα δεν στάθηκε αρκετό να τον σταματήσει, να τον κρατήσει. Ούτε η αγάπη που έλεγε ότι ένιωθε για αυτήν, ούτε καν η αγάπη που καμιά δεν είχε ξανανιώσει για αυτόν, ούτε οι στιγμές, ούτε οι αγκαλιές, ούτε το πόσο κούμπωνε μαζί της, ούτε ο έρωτάς τους, ούτε τα όνειρά τους… τίποτα.
Και κράτησε πάλι τόσο λίγο, τόσο που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεθωριάσει, να παλιώσει, να κουραστεί, να βαρεθεί, να μην θέλει άλλο. Τουλάχιστον τότε δεν θα πονούσε τόσο πολύ. Μακάρι να έμενε εκεί που ήταν, να μην ζωντάνευε ξανά, να μην ξυπνούσε, να μην πονούσε για δεύτερη, μετά από τόσα χρόνια, φορά. Ό,τι και να της πρόσφερε, ό,τι και να της άλλαξε, ό,τι και να έζησε κοντά του, αυτόν τον πόνο ξανά δεν τον άξιζε.
Κατερίνα Κ.