Μία ιστορία διαφορετική η ζωή του καθενός. Μία περιπέτεια δίχως τελειωμό και ένα ταξίδι στο αύριο. Κανείς δεν ξέρει, δεν γνωρίζει, δεν μαθαίνει τι κρύβει η πόρτα του άλλου. Κανείς δεν νιώθει τι πόνο κρύβει μέσα του ο γείτονας, ο φίλος του, ο συγγενής του. Βλέπω τάχα μου, αλλά δεν βλέπω… μιλούν μόνο χωρίς δεύτερες σκέψεις, βολεμένοι ρε φίλε! Η μπουρδ€λολογία σε όλο της το μεγαλείο. Ηδονή στο έπακρο. Πάλι φωνάζει ο γείτονας, φτιάχνεσαι εσύ, ο χειρότερος, για το χάλι σου. Ένα βήμα μπροστάρης από δαύτον. Σαπίλα σκέτη χωρίς προηγούμενο. Και η ζωή όντως τραβάει την ανηφόρα. Και το καντήλι της γιαγιάς αναμμένο νύχτα-μέρα απέναντι για το λεβέντη της χρόνια τώρα, αλλά η παραδίπλα λάμπει με την εμπριμέ φουστανάρα της κουνώντας με ειρωνεία το κεφάλι για τη μιζέρια της πονεμένης.

Εφήμερες σχέσεις, εφήμερη ζωή. Έρχεται, φεύγει το σήμερα, με κάψα για την επόμενη μέρα. Περί υγείας ουδέν σχόλιο. Έως φυσικά να χτυπήσει τη δική μας πόρτα το κακό. Θέλω εγώ να ανέβω ρε φίλε στο πατίνι, μα θα γελάτε πως θα το σπάσω! Αφού τέτοια κουμάσια είστε, μην κάνετε τους καλούς. Μέσα στα “Γεια σου κουκλάρα μου!” θα ακούσω και “Σιγά ρε βόδι!”. Είπαμε, μαζική η κατάντια της κοινωνίας. Ακαλούπωτη σας εκφράζω την ανακατωσούρα που μου προκαλείτε. Βγαίνετε όλοι οι μπρατσαράδες με τα τζιν και τις φέτες στους δρόμους, εννοώ φέτες κοιλιακούς, μα αν το κάνω εγώ και βγω με το σουτιέν, θα γίνω πρωτοσέλιδο. “Για το ψυχιατρείο!” θα λέτε τσόγλ@νοι. Εγώ εντωμεταξύ είμαι εντάξει με την πάρτη μου. Εσείς χαμπάρι δεν παίρνετε. “Δεν πατάει” σου λένε. Μωρέ εγώ μία χαρά είμαι και μία χαρά πατάω, εσείς πού πάτε, ξέρετε; Για πού το βάλατε; Για τα κεκτημένα που δεν έχετε; Για το τίποτα που υπερασπίζεστε; Για την ανθρωπιά που ξεχάσατε ξεχασμένη στα σεντούκια; Εσείς που το σκάτε από τα προβλήματά σας; Από τη ζωή σας που είναι ένα μπάχαλο;