Το κορίτσι που κάποτε έλεγες λατρεία σου, περιμένει την καληνύχτα σου. Το κορίτσι, που κάποτε έλεγες μωρό σου, κοιτάζει το τηλέφωνο και ξέρει πολύ καλά τι λείπει αυτό το δροσερό βραδάκι του Οκτώβρη. Λείπουν κάποιες κουβέντες για να κλείσει τα μάτια της με χαμόγελο στα χείλη. Λείπει το φως που πλημύριζε το δωμάτιό της, ενώ έξω επικρατούσε το σκοτάδι. Ξέρει όμως καλά ότι έκλεισες την πόρτα. Ίσως για να τα βρεις με τον εαυτό σου ή με κάποιους άλλους.
Άφησες μια χαραμάδα και από αυτή εξακολουθεί να μπαίνει λίγο από το φως σου. Και με αυτό το φως που ονομάζεται ελπίδα, θα κλείσει τα μάτια της και θα αφήσει τη ψυχή της στα χέρια του Μορφέα. Και ο Μορφέας θα μεταμορφωθεί σε αυτόν που αγαπά και θα την επισκεφτεί στα όνειρά της. Κοιμάται με την ευχή ότι ο Μορφέας θα της φέρει καλά νέα και δεν θα την μεταμορφώσει σε μια σύγχρονη Αλκυόνη. Κοιμάται με την ευχή ότι ο Μορφέας θα χαρίσει στη ψυχή της όνειρα γλυκά.
Καλημέρα… ο ήλιος ανέτειλε. Ο Μορφέας δεν ήρθε. Είμαστε ακόμα ζωντανοί…
Ανεμώνα