Ε ναι λοιπόν… χρειαζόμουν ένα παραμύθι. Ένα όμορφο παραμύθι να ζήσω σα να είναι πραγματικότητα. Ήθελα μια αρχή όπως την ονειρεύτηκα, μια ιστορία ακριβώς όπως τη διψούσα και σαφώς ένα τέλος που εγώ θα ορίσω. Ναι… ένα τέλος, καλά άκουσες. Το ότι λαχτάρησα ένα παραμύθι, δε με καθιστά κι ανόητη. Στο δικό μου παραμύθι λοιπόν, όλα είναι δικές μου επιλογές. Οι ήρωες, η πλοκή… όλα! Κακώς νόμισες πως θα μπορούσες να γίνεις κι εσύ ο σεναριογράφος έστω κατά το ήμισυ! Αδιάλλακτα λοιπόν το έστησα. Με τρομερή λαχτάρα έφτιαξα κάθε βήμα. Με απόλυτη επίγνωση δημιούργησα κάθε σκηνή. Με κάθε μου κύτταρο απόλαυσα τα πάντα.

Δε με νοιάζει αν είναι εγωιστικό, αλλά στο δικό μου παραμύθι, μόνο εγώ δικαιούμαι να αποφασίζω και ξέρεις γιατί; Επειδή εγώ θα είμαι αυτός ο άνθρωπος που θα περάσει κι από το ταμείο να πληρώσει όταν έρθει η ώρα. Ε λοιπόν εγώ θα ορίσω τι θα πληρώσω… τόσο απλά! Τι άλλο μπορεί να θες, αφού σου έδωσα ρόλο πρωταγωνιστικό; Τι άλλο απαιτείς, αφού άσχετα με το αν είναι παραμύθι, από πλευράς μου τουλάχιστον ήταν όλα αληθινά; Όσο για το αν υπήρξαν το ίδιο αυθεντικά όλα από τη δική σου πλευρά, θα πω με πλήρη συνείδηση πως δε με νοιάζει. Μου αρκεί που έζησα όσα κι ό,τι ήθελα. Μου φτάνει πριν προχωρήσω παραπέρα, το ότι είχα αυτό που οραματίστηκα.