Μου έλεγες πάντα η ζωή, δεν είναι ρόδινη. Μα εγώ δυσανασχετούσα. Ήμουν πάντα η απάντηση στην κάθε αντίδρασή σου. Ήσουν πάντα η λύση σε κάθε οικονομικό μου πρόβλημα. Τα άκρως αντίθετα ή αλληλοσυμπληρούμενα; Ποιος ξέρει; Τα χρόνια περάσανε. Εμείς μεγαλώσαμε. Μα παραμένουμε αντίθετοι. Τσακωνόμαστε, αντιδράμε, αγαπιόμαστε, τα βρίσκουμε, γελάμε, παρεξηγούμαστε και φτου κι από την αρχή. Μα έτσι είναι η αγάπη. Είσαι ο εαυτός σου. Σε αποδέχεται ο άλλος έτσι όπως είσαι.

Το θέμα είναι ότι εσύ ποτέ δεν με δέχτηκες. Πάντα είχες ένα παράπονο να βγάλεις από τη ψυχή σου. Δεν ξέρω αν πραγματικά είσαι περήφανος για μένα. Το θέμα είναι ότι δεν το έδειξες ποτέ σου. Άσχημο πράγμα να δείχνεις την αγάπη σου με το χρήμα. Το ξέρω, δεν φταις εσύ. Έτσι έμαθες κι εσύ από μικρό παιδί.

Μα εγώ τι θα κάνω από εδώ και εμπρός; Ό,τι σχέση έχτισα μαζί σου, αλληλοεπιδρά στη σχέση μου με το ανδρικό φύλο. Ξέρω πως δεν μπορώ να ρίχνω ευθύνες σε σένα μια ζωή. Κάποια μέρα πρέπει να τα πούμε έξω από τα δόντια. Να παραδεχτούμε αλήθειες που αφήσαμε στην άκρη. Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη, αν μπορέσω να συγκρατήσω τα νεύρα, αλλά και τα δάκρυά μου. Εσύ είσαι; Ποιος ξέρει;