Ζήτησες να φύγω από τη ζωή σου χωρίς να πεις γιατί. Μια ψεύτικη δικαιολογία σου ήταν αρκετή. Μία αφορμή για αυτό που είχες στο μυαλό σου. Μία καλοδουλεμένη αφορμή. Μέρες χαράς, μέρες γιορτινές, μέρες φροντίδας. Εσύ “να προσέχεις” θυμάμαι έλεγες και βούρκωνα από συναισθήματα. Μέρες λίγες, ονειρεμένες μέρες που φρόντισες να προσπεράσεις. Χωρίς αιτία. Αντίο. Μια ειρωνεία της στιγμής. Τι δεν κατάλαβες για μένα; Τσαλακωμένη στο δάπεδο εγώ για σένα.
Εγώ για την ψυχή σου.
Εγώ για τη ζωή σου.
Εγώ για τα δικά σου “δεν μπορώ”.
Εγώ η δύναμή σου.
Εγώ, εγώ, εγώ, το ενδιαφέρον ήταν εχθρός σου.
Οι δαίμονες σου για όλους.

Οι καλημέρες μας μια βιτρίνα ψυγείου γεμάτο παγωμένα κόκκινα τριαντάφυλλα χωρίς οξυγόνο, χωρίς αύριο, όταν θα έβγαιναν από εκεί θα ήταν νεκρά. Το άρωμά τους… η θύμησή σου… ο έρωτας σου μία δοκιμή. Ένα μυαλό στην ηδονή με το ρολόι σου σαν διαταγή. Δεν είχα τύχη να σε κερδίσω. Τα εσώψυχά μου δεν σε ακουμπούσαν. Σε προσπερνούσαν σαν κεραυνός. Μήτε τη θάλασσα δεν αγαπούσες. Ένιωθες τόσο σημαντικός, που δεν σε άγγιξε ούτε η ηρεμία και το γαλανό του Ελύτη. Ήσουν ο επιδεικτικά μορφωμένος που όλα ήταν ανιαρά στο πέρασμά τους. Τα όμορφα της φύσης ήταν και αυτά περίσσια. Έσβηνες τις λέξεις σαν γόμα. Έκλεινες τις πόρτες στους ανθρώπους που σε αγαπούσαν. Ένα γιατί… χωρίς ψυχή…. χωρίς να ξέρω… Μα τώρα πέρασε ο καιρός.
Ομολογώ σε σκέφτομαι.
Ομολογώ πως πόνεσα.
Ομολογώ πως άντεξα.
Ομολογώ πως σε αγαπώ.