Οι δικές μου στιγμές είναι αρκετές… είναι ιερές. Μα η μεγαλύτερη στιγμή στη ζωή μου είσαι εσύ. Δεν είναι κακό να σ’ αγαπώ, δεν είναι κακό να στο φωνάζω. Δεν είναι κακό να σε ζητώ, να κλείνω τα μάτια για να σε σκεφτώ. Να αντιστέκομαι σθεναρά στις κακίες του κόσμου. Να έχω τον δικό μου τρόπο να το δείξω. Να το φωνάξω, να ουρλιάξω, κραυγές αγάπης. Παντοτινή φωνή δική μου ως την αυγή. Νομίζεις με νοιάζει αν δεν μου δώσεις το ίδιο; Νομίζεις ζητώ ανταλλαγή συναισθημάτων; Νομίζεις πονάω αν δεν σε αγγίξω; Όχι. Δεν σε αμφισβητώ! Είσαι φωτιά αναμμένη, καλά κρυμμένη μες στο δικό σου σπήλαιο. Κλείνεις διεξόδους να μη σε βρουν και σου γκρεμίσουν τα όνειρα. Μία ακόμα πόρτα κλειδωμένη πριν τη φωτιά που καίει τα σωθικά σου. Διώχνεις τις θλίψεις τις κάνεις γλέντι. Η δύναμή σου είναι ατσαλένια. Δεν σε αγγίζει ούτε κεραυνός. Ξέρω την αξία σου και καμαρώνω. Ξέρεις τη δική μου και χαμογελάς. Ένα σκαλί ακόμα μου ψιθυρίζεις. Μου λες τα πάντα με τα μάτια σου, αγαπάς με την ψυχή σου, χωρίς λόγια μεγάλα, είμαι το ιδανικό σου, ο άνθρωπός σου ως το τέρμα. Με σκέφτεσαι, το αισθάνομαι.
Περνούν χειμώνες και εποχές, μα οι ψυχές μας ένα! Κλείνω τα μάτια μου ξανά, κοιτάς ονειρεμένα. Δεν με ακουμπάς για να χαρώ του ονείρου μου το μαγικό. Κάνω στα ψέματα πως με πήρε ο Μορφέας στη δική του αγκαλιά για να σιγοτραγουδήσεις στην άκρη του αυτιού μου όσα διστάζεις να μου πεις… Ευαίσθητη η ψυχή σου, δεμένη στον μίτο της Αριάδνης. “Για πάντα” λες “θα σε αγαπώ”, σιγανά και παίζεις με το φόβο μην σε ακούσω και χαθεί η μαγεία της κρυφής σου εξομολόγησης. Σε μυρίζω και σκέφτομαι πως δύο ζωές ενώνονται με ένα μεγάλο στόχο, μακρινό από τα ζιζάνια που θρέφουν τον κόσμο. Καρτερείς να ξυπνήσω για να μου δείξεις ότι είσαι πλάι μου, μα το ξέρω αγάπη μου… Γράφω για σένα στα κρυφά, τετράδιο γεμίζω. Φιλί απόσταγμα χαδιού, ροδόσταμο χαρίζεις. Μία αγάπη δίχως τέλος στο χαώδες της διαλυμένης κοινωνίας που ζούμε. Δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι, δεν υπάρχουν κερδισμένοι, πονεμένοι. Η δική μας ζωή μιας αγάπης γιορτή!
Ευαγγελία Αλιβιζάτου