Θυμάμαι πόσο πολύ με ήθελες, πόσο πολύ με λαχταρούσες. Κάθε μέρα σε έβλεπα να περνάς έξω απ’ την βιτρίνα και να με κοιτάς επίμονα. Έβλεπα την επιθυμία στα μάτια σου. Σταματούσες για λίγα λεπτά και την άλλη μέρα ξανά το ίδιο. Ήξερα απ’ την πρώτη μέρα που σε είδα, πως εσύ θα ήσουν αυτός που θα με αποκτούσε. Ήξερα πως θα ήσουν στοργικός μαζί μου και θα με πρόσεχες. Σε περίμενα… όπως κι εσύ εμένα. Και ήρθε επιτέλους αυτή η μέρα! Ήμουν το καλύτερο σου δώρο!

Η χαρά σου απερίγραπτη και το χαμόγελό σου ασταμάτητο. Έβλεπα την ευτυχία και την ικανοποίηση στα μάτια σου. Ήσουν τόσο ενθουσιασμένος που το όνειρό σου έγινε πραγματικότητα! Δεν με αποχωριζόσουν ούτε στιγμή! Με έπαιρνες αγκαλιά όταν πήγαινες για ύπνο και το πρωί με τοποθετούσες προσεκτικά στο κομοδίνο, χαϊδεύοντάς με. Νόμιζα πως θα ήμουν για πάντα το καλύτερό σου δώρο. Ανυπομονούσα κάθε μέρα να σε δω και να με πάρεις αγκαλιά. Μόνο τότε ένιωθα ξεχωριστά και μοναδικά.

Πέρασαν οι μέρες… οι μήνες… Σιγά σιγά έβλεπα πως δεν ήμουν το πρώτο πράγμα που πρόσεχες καθώς άνοιγες την πόρτα. Καμιά φορά με προσπερνούσες χωρίς να με κοιτάξεις καν. Αναρωτιόμουν αν είχα κάνει κάτι. Μήπως είχα χάσει με τον καιρό την ομορφιά μου; Μήπως οι φίλοι σου σταμάτησαν να σε ζηλεύουν που με είχες; Μήπως βρήκες κάτι καλύτερο από μένα; Μήπως με βαρέθηκες; Και τότε, πρόσεξα κάτι που δεν είχα προσέξει ποτέ μου. Απέναντί μου, πάνω δεξιά στην ντουλάπα, είδα κάτι που μου έμοιαζε πολύ. Σχεδόν ίδιο, με πολύ λίγες, διαφορετικές λεπτομέρειες. Έμοιαζε να είναι παρατημένο εκεί για αρκετό καιρό. Είχε πάνω του σκόνη και το χρώμα του είχε χάσει κάθε ζωντάνια. Τότε κοίταξα τον εαυτό μου… μα φυσικά, είχα κι εγώ σκόνη πάνω μου.