Πόσα χρόνια οι άνθρωποι φοβούνταν να πουν αυτή την λέξη, σαν να ήταν για αιώνες καταραμένη. Όσοι νοσούσαν, έκρυβαν από τους άλλους την ασθένεια, σαν να έφταιγαν οι ίδιοι. Ξεπεράστηκε η επάρατη νόσος, δεν υπάρχει για μένα αυτή η λέξη, προχώρησε η ζωή και ο θάνατος πλέον παίρνει παράταση σύμφωνα με την ιατρική που πάει μπροστά. Μια μέρα δεν κάνει τον καρκίνο γνωστό, δεν φτάνει για να αφυπνίσει. Ο καρκίνος δεν είναι φάντασμα που τον ξορκίζεις με σκόρδα, υπάρχει και είναι εδώ, άνθρωποι υποφέρουν, πολεμάνε, μάχονται και δεν τα παρατάνε. Ακόμα κι αν οι ασθενείς χαμογελάνε, είναι γιατί προσπαθούν να δώσουν φως στο σκοτάδι του κορμιού τους.

Λένε ότι ο χρόνος δεν σταματάει, μα για μένα η ζωή βρήκε τον χρόνο να κόψει για καιρό το νήμα, να συνεχίσει να αναπνέει, αλλά παράλληλα να αργοπεθαίνει. Είναι οι στιγμές της πάλης που δεν υπάρχει χρόνος, οι δείκτες του ρολογιού γίνονται βελόνες, μόνο αυτές υπάρχουν και οι άσπρες οι ποδιές. Χαμόγελα χρώμα που το μόνο που ελπίζουν είναι να δουν τον ήλιο να ανατέλλει και το ηλιοβασίλεμα να χαρίζει ελπίδα για ζωή. Ο καρκίνος δεν είναι μια μαύρη σφραγίδα στο κούτελο να την βλέπεις πάντα. Πολλοί τον έχουμε μέσα μας και βαδίζουμε παράλληλα, την νίκη δεν την δίνουμε, μα κρατάμε την ισοπαλία σαν το χρυσό μετάλλιο που φοράμε στο στερνό. Μην λυπάσαι για αυτούς που παλεύουν, μην τους κάνεις ήρωες μόνο για τις μάχες, ήρωες είναι γιατί ενώ πονάνε χαμογελάνε, ήρωες είναι γιατί ζούνε την κάθε στιγμή με ουσία.