Πώς είναι δυνατόν να σε ξεχάσω! Μου χάρισες τον ουρανό κι ας έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Με έκανες να νιώσω ασφαλής κι ας έγινα τελικά καχύποπτη με το παραμικρό. Σου έδειξα εμπιστοσύνη κι ας τη διέλυσες σαν τραπουλόχαρτα. Με αποκαλούσες «το χαμογελάκι σου» κι ας μου έμεινε πια η λύπη στα χείλη μου.
Με έκανες να νιώθω το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή σου κι ας ένιωσα μετά ένα μηδενικό με ελάχιστη αυτοπεποίθηση. Κάναμε όνειρα κι ας μου τα γκρέμισες τόσο εύκολα. Με ταξίδεψες κι ας με προσγείωσες τόσο γρήγορα. Δεν πειράζει, χαλάλι σου. Με έκανες τόσο δυνατή. Έστω μέσα από θύελλες, έστω μέσα κι από φουρτούνες, ξαναβρήκα την ηρεμία μου, ανακάλυψα τη γαλήνη της ψυχής μου.
Κατάλαβα ότι δεν άξιζε να υποτιμώ άλλο τον εαυτό μου. Με έκανες δυνατή άθελά σου και εκτίμησα τα δεδομένα της ζωής μου. Μου έκανες το καλύτερο δώρο, όταν έφυγες μακριά. Με ξύπνησες από το λήθαργο που κοιμόμουν. Με ταρακούνησες ώστε να δω ποια είμαι και τι αξίζω. Σε ευχαριστώ γι’ αυτό. Δεν το άξιζες. Μα δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, γιατί κάθε μέρα μου θυμίζεις ότι δεν πρέπει να με αμφισβητώ. Ήσουν από τους ανθρώπους που έμαθα πολλά και προχωράω μπροστά.
«Βαδίζω αργά αλλά ποτέ δεν βαδίζω προς τα πίσω», (Αβραάμ Λίνκολν).
Joanna Sou