Ήσουν κάποτε ένα αγνό, άσπρο τριαντάφυλλο, λευκό το χρώμα της αθωότητας. Μπουμπούκι κλειστό χωρίς αγκάθια, όλοι σε θαύμαζαν γιατί έλαμπες σαν στολισμένη νύφη. Μέσα στο νερό προσπαθούσες να ζήσεις όσο περισσότερο μπορούσες. Άνοιξαν τα πέταλά σου και η μυρωδιά σου σκόρπισε σε όλο τον χώρο. Άρωμα τριαντάφυλλο, σαν ανάμνηση από το χθες που σαν παιδί θυμάμαι όταν έβραζαν τα πέταλα για να γίνει το γνωστό γλυκό του κουταλιού. Με τα χρόνια το τριαντάφυλλο έγινε απαλό ροζ, όπως οι πρώτοι εφηβικοί έρωτες που μέσα τους έκλειναν αγνά συναισθήματα, αληθινά. Αυτό το ροζ που έκανε τα κορίτσια να ονειρεύονται το πρώτο φιλί και ένα άγγιγμα που θα σε κάνει να ανατριχιάσεις. Καθώς προχωράνε τα χρόνια, το τριαντάφυλλο έγινε κόκκινο βαθύ, το χρώμα το έντονου πάθους ίσως και λάθους. Άρχισαν οι έρωτες οι μεγάλοι, μα και ο πόνος που τους συνοδεύει. Το αγνό τριαντάφυλλο γέμισε αγκάθια, σαν τις δυσκολίες της ζωής. Όποιος στα χέρια το κρατάει και δεν ξέρει να ζει, ματώνει και πονάει.
Μάτωσαν πολλά χέρια από το τριαντάφυλλο, μάτωσε και το ίδιο και γέμισε κηλίδες αίματος. Ο πόνος από τα αγκάθια πιο έντονος σαν το κρατάς με δύναμη και δεν το αφήνεις. Είναι τόσο όμορφο, που δεν θες να το αφήσεις, γίνεται ακόμα πιο έντονο το κόκκινό του, γιατί μπερδεύτηκε το χρώμα της φύσης με το ανθρώπινο αίμα. Χρώμα ξεχωριστό έδωσαν, σαν την μεγάλη αγάπη που όμοιά της δεν υπάρχει, σπάνιο το τριαντάφυλλο έγινε στης αγάπης το όνομα. Με αγκάθια γέμισε ο δρόμος από ματωμένες επιλογές, από δύσκολες στιγμές. Μα όσο κι αν τα χέρια λερώνονται και η ψυχή πονάει, αυτό το κόκκινο τριαντάφυλλο θα ανθίζει στην καρδιά, αγάπη να μυρίζει.
Άνδρεα Αρβανιτίδου