Στο πυροφάνι αντέχει η σκέψη μου να σέρνεται… για ένα λευκό ή κίτρινο φως η ψυχή μου φτερουγίζει. Σε κάθε λέξη σου. Τίποτα δεν σχεδίασα από όσα ήρθαν στη ζωή μου. Την ευτυχία δεν την περίμενα. Περνούν οι γλάροι χαμηλά και λέω… θα βρέξει. Κοιτώ την θάλασσα με έναν καημό να μην ανταριάσει. Σε μία βάρκα μαζί και και ένα σωσίβιο… μου λες “από το ένα θα κρατηθούμε και οι δύο, ποτέ κανένας μόνος του”. Τα χρόνια περνούν και η αγάπη φουντώνει, θεριεύει μέσα μας το συναίσθημα της πληρότητας, αυτός είναι ο στόχος μας… Μία παλαβή κοινωνία που έμπαινε μπροστά στα όνειρά μας, μα δεν μας ένοιαζε ποτέ. Δεν μας ένοιαζε ακόμα και αν γερνάμε. Μου αρκεί να ξέρεις ότι το όνομά σου θα είναι το τελευταίο που θα πω πριν το μεγάλο ταξίδι…

Αθόρυβος όπως πάντα με αγγίζεις με τις λέξεις, η φωνή σου νηνεμία. Ο μόνος άνθρωπος που πίστεψα ποτέ. Ο μόνος που μιλάς μόνο όταν έχεις κάτι να πεις. Το ναι σου είναι ναι, το όχι σου δεν το ξέρω. Ποτέ σου δεν μετάνιωσες για την επιλογή σου. Στα καλά και στα κακά είσαι ο δάσκαλος της ύπαρξής μου. Το μυαλό μου έχει συγκρατήσει την κάθε μικρή λεπτομέρεια δίνοντάς της τίτλους: μνήμη, θύμηση, αφοσίωση, αγάπη. Δεν σφετερίστηκα την αξία σου προς όφελός μου… ποτέ όποιοι κι όσο και αν πάλεψαν να μας διαλύσουν, βουτούσαν στο βούρκο με τα απόνερα. Γιατί εσύ και εγώ είμαστε ένα. Γιατί είσαι ο άνθρωπός μου όσο θα ζω.